Richards hart zonk in zijn schoenen. Voor het eerst in jaren had hij de geschiedenis niet meer in zijn macht.
Elena schreeuwde niet. Ze huilde niet. Ze staarde hem gewoon aan, niet met woede, maar met iets nog ergers: medelijden. Die stille blik zei alles: ze zag hem niet langer als echtgenoot, maar als een vreemdeling die uiterlijk verkoos boven zijn familie.
— E… Elena…, stamelde hij, zijn stem brak.
Om hen heen werd het gemompel luider. « Zijn dat zijn kinderen? » « Wie is die vrouw bij hem? »
Clara deinsde instinctief terug, haar zelfvertrouwen maakte plaats voor angst. Dit had ze zich nooit voorgesteld. Ze dacht dat ze Richards toekomst tegemoet ging. In plaats daarvan was ze getuige van zijn publieke ondergang.
De jongste jongen verhief opnieuw zijn stem:
—Papa?
De onschuld van dat woord sneed als een mes door Richard heen.
Elena boog zich voorover, tilde haar zoon op en fluisterde zachtjes tegen hem:
« Vandaag niet, mijn liefste. »
Die woorden klonken luider dan de flitsen, luider dan Clara’s trillende stem.
— Elena, wacht… alsjeblieft…
Hij deed een stap, maar de beveiliging hield hem abrupt tegen.
De journalisten drongen zich door de menigte heen:
— Meneer Hale, ontkent u dat u de vader bent?
— Is zij uw vrouw? Uw kinderen?
— Wie is deze vrouw bij u?
Richard probeerde te antwoorden, maar er kwam niets zinnigs uit. Zijn excuses bleven in zijn keel steken.
