Ik glimlachte. Niet uit wraak. Maar uit zekerheid. Want op dat moment begreep ik dat de echte reis pas begon. En dat niet alle plannen volgens verwachting verlopen, vooral niet wanneer je de persoon onderschat die uiteindelijk alles bij elkaar moet houden.
Mark belde drie keer achter elkaar. Ik nam niet op. Ik wachtte tot Leo in slaap viel en luisterde toen naar het eerste voicemailbericht. Hij was geagiteerd. Hij zei dat de rekening geblokkeerd leek te zijn, dat de bank om aanvullende documentatie vroeg en dat « het vast een vergissing was ». Dat was het niet.
Ana legde me rustig de stappen uit. De hoofdrekening was gekoppeld aan een familiestichting die was opgericht toen Leo werd geboren, met hen beiden als begunstigden, maar met een duidelijke voorwaarde: elke opname boven een bepaald bedrag vereiste een melding en twee handtekeningen wanneer het de minderjarige betrof. Mark had alles opgenomen zonder de procedure te volgen. De bank ondernam actie nadat ze de onregelmatigheid had ontdekt door internationale gegevens te vergelijken.
Bovendien stond het huurcontract voor het appartement in Barcelona op Marks naam, maar de bankgarantie kwam van diezelfde, inmiddels geblokkeerde rekening. Binnen 48 uur ontving hij een betalingsverzoek. Claire, zoals ik later vernam, was zich daar totaal niet van bewust.
Mark schreef opnieuw. Dit keer met beschuldigingen. Hij zei dat ik hem « ruïneerde », dat ik wraakzuchtig was. Ik heb maar één keer gereageerd:
“Ik bescherm onze zoon. Dat is alles.”
Ik heb de juridische procedure voor scheiding met voogdij in gang gezet. Het ging niet snel, maar het verliep wel netjes. De rechtbank stelde het belang van het kind voorop. Mark moest weken later terugkomen voor een hoorzitting. Hij kwam moe aan, zonder zijn vroegere zelfvertrouwen. We hebben niet tegen elkaar geschreeuwd. Er was geen ruzie. Alleen de feiten.
Claire is nooit in de rechtbank verschenen. Ik vernam dat ze kort daarna naar haar land was teruggekeerd. Barcelona was geen toevluchtsoord meer, maar een oncomfortabele tussenstop.
Ik heb mijn leven opnieuw georganiseerd. Ik heb bezuinigd. Ik ben overgestapt op een baan op afstand. Ik heb om hulp gevraagd wanneer ik die nodig had. Leo is op zaterdag gaan voetballen. We hebben meer gelachen. Ik sliep beter.
Mark probeerde buiten de gerechtelijke procedure om te onderhandelen. Beloftes, excuses, herinneringen. Ik trapte er niet in. De uiteindelijke overeenkomst betrof kinderalimentatie en een omgangsregeling onder toezicht. Het was geen straf. Het was proportioneel.
Op een dag, maanden later, schreef Mark me vanuit Spanje:
