Hij was netjes gekleed, maar zag er verkreukeld uit, alsof hij op reis was geweest. Zijn handen zaten diep in zijn jaszakken en hij keek nerveus om zich heen, alsof hij niet zeker wist of hij daar wel thuishoorde.
Ik had bijna niet geantwoord.
Na het incident op de cruise had ik geen zin in colporteurs, missionarissen of wat deze vreemdeling dan ook van me wilde.
Maar iets aan zijn houding – de manier waarop hij moed leek te verzamelen om op mijn veranda te gaan staan – maakte me nieuwsgierig.
‘Kan ik u helpen?’ riep ik door de deur.
‘Mevrouw Patterson?’ Zijn stem klonk voorzichtig en aarzelend. ‘Loretta Patterson, Elliots moeder?’
Mijn borst trok samen.
Hoe wist deze vreemdeling de naam van mijn zoon?
« Wie stelt die vraag? »
Hij zweeg even, en zei toen iets waardoor het me bloed in de aderen stolde.
Mijn naam is David Chen. Ik wil graag met u praten over Meadow.
Ik opende de deur langzaam, terwijl ik het slot erop hield.
“En hoe zit het met Meadow?”
Van dichtbij leek David Chen nog nerveuzer. Zijn handen trilden lichtjes en hij had donkere kringen onder zijn ogen, alsof hij al dagen niet had geslapen.
‘Dit klinkt misschien gek, mevrouw Patterson. Maar ik denk—’ Hij slikte. ‘Ik denk dat mijn zoon in het huis van uw zoon woont.’
De ketting voelde ineens zwaar aan in mijn handen.
‘Waar heb je het over?’
‘Tommy,’ zei hij, en de naam trof me als een mokerslag. ‘Het jongetje. Zeven jaar oud. Bruin haar. Heeft een litteken op zijn kin van een val van zijn fiets toen hij vier was.’
Ik staarde hem aan, mijn gedachten tolden.
Tommy had inderdaad een litteken op zijn kin.
Elliot had me verteld over het fietsongeluk, hoe bang ze allemaal waren geweest toen ze hem naar de eerste hulp brachten.
Maar hoe zou deze vreemdeling dat weten?
‘Ik denk dat je beter binnen kunt komen,’ zei ik, mijn stem nauwelijks hoorbaar.
David Chen zat op mijn bank alsof hij elk moment kon wegrennen.
Ik bood hem koffie aan, maar hij schudde zijn hoofd, zijn handen zo stevig in zijn schoot geklemd dat zijn knokkels wit waren.
‘Ik weet niet waar ik moet beginnen,’ zei hij.
“Dit klinkt misschien absurd.”
‘Probeer het maar eens,’ zei ik. ‘Ik heb een heel vreemde week achter de rug.’
Hij haalde diep adem.
“Meadow en ik… we waren twee jaar samen. Dit was voordat ze jouw zoon ontmoette, voordat ze trouwde. We woonden samen, praatten over trouwen – alles erop en eraan. En toen raakte ze zwanger.”
Mijn koffiekopje voelde ineens veel te zwaar aan.
Ik legde het voorzichtig neer, bang dat ik het zou laten vallen.
‘Ik was zo gelukkig,’ vervolgde David, zijn stem dik van oud verdriet. ‘Ik wilde meteen met haar trouwen, onze toekomst samen plannen. Maar Meadow bleef me afwimpelen. Ze zei dat ze tijd nodig had om na te denken, dat ze nog niet klaar was voor zo’n grote stap.’
“Toen kwam ik op een dag thuis van mijn werk en was ze weg.”
« Zomaar weg. »
“Al haar spullen, alles.”
“Alsof ze er nooit had gewoond.”
“Heb je naar haar gezocht?”
“Natuurlijk heb ik dat gedaan. Maandenlang. Ik heb een vermissingsmelding gedaan. Een privédetective ingehuurd. Berichten geplaatst op elk socialmediaplatform dat ik kon bedenken.”
« Niets.
“Het was alsof ze in het niets was verdwenen.”
Hij wreef met beide handen over zijn gezicht.
“De rechercheur zei uiteindelijk dat ik het moest opgeven. Hij zei: ‘Sommige mensen willen gewoon niet gevonden worden.’”
Ik begon me niet lekker te voelen.
“Wat heeft dit met Tommy te maken?”
“Drie maanden geleden was ik op een conferentie in Sacramento. Ik liep tijdens de lunch even door het centrum en zag ze.”
« Wei.
“En een jongetje dat er precies zo uitzag als ik op die leeftijd.”
“Dezelfde ogen, dezelfde kin, zelfs dezelfde manier waarop hij zijn hoofd kantelt als hij zich concentreert.”
“Ik volgde ze drie stratenblokken lang. Mevrouw Patterson, ik hield dat jongetje in de gaten en ik wist het.”
“Ik wist dat hij van mij was.”
Het voelde alsof de kamer ronddraaide.
