Clara groeide op in een huis vol bont, gelach, muziek en gebabbel. Ze was een handvol – nieuwsgierig, creatief en koppig als een muilezel.
« Clara, nee! De katten hebben geen glitter nodig! » Ik zou schreeuwen als ze voorbij waggelde en overal glitters strooide.
Ze schilderde muren, meubels en zelfs de keukentegels. Ze hield ervan om achter de piano te ploffen, uit volle borst te zingen – altijd vals, maar met vreugde die de kamer vulde.
Artsen waarschuwden dat ze misschien nooit vloeiend zou spreken of haar emoties zou beheersen. Maar Clara tartte hen.
Ze ging naar school, maakte vrienden en kwam zelfs in de problemen omdat ze op zevenjarige leeftijd een jongen in de bibliotheek kuste.
Op tienjarige leeftijd stond ze op het podium van een evenement van de Clara Foundation, met een trillende microfoon in haar handen, en verklaarde: « Mijn oma zegt dat ik alles kan. En ik geloof haar. »
Ik heb die nacht zo hard gehuild, vrijwilligers moesten me stabiliseren.
Jaren gingen snel voorbij. Clara werd lang, gracieus, met donkere ogen en een glimlach die elk verdriet ongedaan kon maken. Op haar vierentwintigste werkte ze fulltime in het opvangcentrum: ze maakte kennels schoon, gaf kittens flesvoeding en hield een notitieboekje bij met de eigenaardigheden van elk dier.
Op een middag kwam ze binnen, met rode wangen.
« Er is een nieuwe vrijwilliger, oma. Zijn naam is Evan. »
Ik trok een wenkbrauw op. « Is dat de reden waarom je ineens je haar borstelt en parfum naar de schuur draagt? »
Ze lachte en gooide een kussen naar me.
Evan had ook het syndroom van Down. Rustig, bedachtzaam, geduldig – hij balanceerde Clara’s wervelende energie. Hij schetste dieren in een blokje en had altijd snoep in zijn zak voor de honden.
Ik zag ze langzaam en teder verliefd worden — zoals liefde dat betaamt.
Op een avond kwam Evan aan mijn deur, shirt ingestopt, handpalmen zwetend.
‘Mevrouw Walker,’ zei hij nerveus. « Ik hou van haar. Ik wil voor haar zorgen. Altijd. Mag ik? »
Ik omhelsde hem stevig. « Ja, Evan. Duizend keer, ja. »
Afgelopen zomer trouwde Clara in de tuin achter ons heiligdom.
Ze droeg een eenvoudige witte jurk met kanten mouwen, madeliefjes in haar haar. Katten zwierven tussen de gasten door. Evan, in een blauw pak en sneakers, wachtte stralend bij het altaar.
Kevin kwam niet. Laura ook niet. Ze stuurden een kaart – en dat was genoeg afsluiting voor mij.
Maar de familie van Evan omhelsde Clara met gelach en tranen, alsof ze altijd van hen was geweest.
Tijdens de geloften pakte Clara Evans handen. « Jij bent mijn persoon. Ik kies jou, » zei ze.
