Maar toen merkte ze hem op.
Een man die tegenover haar zat, zijn ogen strak op haar gericht.
Er was niets uiterlijk dreigends aan zijn gezicht. Zijn gezichtsuitdrukking was kalm, bijna onleesbaar. Toch veranderde zijn blik nooit, werd hij nooit zachter. Het was het soort blik dat je huid deed prikkelen, het soort dat diep van binnen een instinct op gang bracht – een zachte stem die fluisterde: Er klopt iets niet.
Claire keek weg en zei tegen zichzelf dat ze er niet te lang over moest nadenken. Misschien was hij in gedachten verzonken. Misschien keek hij haar helemaal niet aan. Maar elke keer als ze nog een blik durfde te werpen, waren zijn ogen daar, stabiel en zonder te knipperen.
Het onbehagen in haar borst werd met elke minuut zwaarder.
