Maar toen merktekens ze hem op.
Een man die tegenover haar zat, zijn ogen strak op haar gericht.
Er was niets schijnbaards aan zijn gezicht. Zijn gezichtsuitdrukking was kalm, bijna onleesbaar. Als je niet weet wat je moet doen, is het er nog niet. Het was het soort blik dat je huid prikkelde, het soort dat diep van binnen een instinct op gang bracht – een zachte stem die fluisterde: Er klopt iets niet.
Claire wil weten dat je je nergens zorgen over hoeft te maken. Misschien was hij in gedachten verzonken. Misschien keek hij haar helemaal niet aan. Als u echter niet weet wat u ermee moet doen, moet u weten wat u ermee moet doen.
Het onbehagen in haar borst werd met elke minuut zwaar.
