Hoofdstuk 6: Een nieuwe missie
Een week later stond ik in mijn dienstuniform op het oefenterrein en keek ik toe hoe een nieuwe lichting rekruten zich door de oefeningen heen worstelde. Mijn overplaatsing naar het trainingscommando was goedgekeurd. Geen nachtelijke klopjes meer, geen spannende onderzoeken meer. Alleen nog maar nieuwe soldaten vormen.
Het was een rustiger leven, en voor het eerst in jaren kon ik die rust wel aan.
Kapitein Reigns had zelf zijn goedkeuring gegeven voor de herplaatsing. « Je hebt meer dan je deel gedaan, » had hij gezegd. « Het is tijd om die ervaring in te zetten waar niemand je ervan kan beschuldigen partijdig te zijn. »
Ik hield mijn lunchpauze op een bankje met uitzicht op het veld. Mijn telefoon trilde met een foto uit Savannah.
Het was Khloe in de achtertuin van hun nieuwe huis. Haar rolstoel stond geparkeerd in het gras, haar armen omhoog in een overwinningsgebaar terwijl ze de golden retriever van de buren een snoepje gaf. Het onderschrift luidde: Ze zegt dat dit haar veilige plek is.
Ik staarde een lange minuut naar de foto.
Die avond ben ik naar ze toe gereden. We zaten in de keuken, deelden afhaalmaaltijden en praatten over alledaagse dingen: schoolroosters, fysiotherapie, het weer. Geen paniek. Geen voorbereiding op een mogelijke ramp.
Toen ik wegging, bracht Savannah me naar mijn auto.
‘Weet je,’ zei ze, terwijl ze tegen de deurpost leunde, ‘ik realiseerde me pas hoe erg ik me had voorbereid op het volgende nare ding toen het ophield.’
‘Rechtvaardigheid gaat niet alleen over wraak,’ zei ik. ‘Het gaat over veiligheid. Over het feit dat je niet constant over je schouder hoeft te kijken.’
Op weg naar huis weerkaatsten de straatlantaarns op de natte weg als gouden linten. Toen besefte ik dat we in het leger praten over het voltooien van een missie alsof het een finishlijn is. Maar dit was geen missie waar je zomaar van af kon stappen. Hen beschermen was geen eenmalige opdracht. Het was een permanente taak.
Ik liep mijn appartement binnen, liet mijn sleutels op het aanrecht vallen en keek naar de lege plek waar ik vroeger zat om oud bier te drinken.
Ik was die persoon niet meer.
Ik opende een nieuw notitieboekje. Op de eerste pagina schreef ik in grote blokletters: HOUD ZE VEILIG. ALTIJD.
Het was geen beleid. Het was geen militaire doctrine. Het was gewoon het enige dat ertoe deed.
Terugkijkend is het vreemd hoe iets dat begon met een angstaanjagende klop op de deur om 2 uur ‘s nachts uitmondde in het gevecht van mijn leven. Ik heb te maken gehad met vijandige verdachten en missies onder hoge druk, maar niets is te vergelijken met oog in oog staan met je eigen familie wanneer ze een grens overschrijden.
Savannah en Khloe zijn nu niet alleen veilig, ze zijn vrij. En voor mij is dat de enige overwinning die er echt toe doet.
