« Tot slot, » zei Deborah, « leveren we een geluidsopname in van gisterenochtend. »
Ze speelde het fragment af. Kyles stem vulde de rechtszaal, doorspekt met arrogantie en verkapte bedreigingen aan het adres van een militair.
De kamer werd doodstil.
De rechter staarde Kyle aan. « Meneer Merrick, u mag geen contact hebben met uw vrouw of kind buiten het door de rechtbank goedgekeurde toezicht. Het bestaande contactverbod blijft volledig van kracht. »
Kyles kaak spande zich aan. Patricia boog zich voorover om hem iets toe te fluisteren, maar het kwaad was al geschied. We hadden de eerste ronde gewonnen.
Terwijl we naar de parkeerplaats liepen, keek ik op mijn telefoon. Weer een onbekend nummer.
« Laat het maar zitten, kapitein, anders denkt het leger dat u bent overgelopen. »
Ik liet het aan Deborah zien. « Dat is geen fout nummer. »
‘Nee,’ zei ze. ‘Dat is angst.’
Hoofdstuk 5: De laatste klap
Twee weken later waren we terug voor de laatste hoorzitting over de voogdij.
In die twee weken was de wereld voor Kyle ingestort. Het onderzoek van de Veteranenadministratie dat ik had opgestart, had vruchten afgeworpen. Het bleek dat Kyle een invaliditeitsuitkering had aangevraagd voor een verwonding opgelopen tijdens een uitzending die nooit had plaatsgevonden. Hij werd aangeklaagd voor federale fraude.
Maar de genadeslag kwam uit een onverwachte hoek.
‘Edele rechter,’ zei Deborah, ‘we hebben een nieuwe getuige.’
Mevrouw Allen, de bejaarde buurvrouw van Savannah, nam plaats in de getuigenbank. Ze was een kleine vrouw met een handtas die op een wapen leek.
« Ik woon al zeven jaar naast Patricia Blake, » verklaarde ze. « Ik heb haar talloze keren uitkeringscheques voor dat kleine meisje zien ophalen en contant geld aan meneer Merrick zien geven. Ik heb haar eens gevraagd waarom ze dat deed. Ze zei: ‘Het is beter in mijn handen dan in die van Savannah.' »
De advocaat van Kyle probeerde bezwaar te maken, maar mevrouw Allen zette door. « Ik zag ze ook flatscreen-tv’s en golfclubs mee naar huis nemen, terwijl Savannah nauwelijks genoeg geld had voor boodschappen. »
Het was voorbij. Je kon de spanning van de verdedigingstafel voelen wegzakken.
Savannah was de laatste die getuigde. Ze keek niet naar haar moeder, maar naar de rechter.
‘Ik wil dat mijn dochter veilig opgroeit,’ zei ze met een vaste stem. ‘Dat ze weet dat ze niet bang hoeft te zijn voor de mensen die haar zouden moeten beschermen. Dat is alles wat ik vraag.’
De rechter beraadde zich niet lang.
Met onmiddellijke ingang wordt mevrouw Merrick de volledige fysieke en wettelijke voogdij toegekend. Het bezoekrecht van de heer Merrick wordt ingetrokken. Het contact met mevrouw Blake is beperkt tot begeleid bezoek. Bovendien wordt het misbruik van uitkeringen doorverwezen naar de federale autoriteiten.
De hamer sloeg met een geluid als een geweerschot op het blok.
Patricia zat stokstijf, starend voor zich uit alsof het weigeren de realiteit te erkennen die zou veranderen. Kyle zakte in elkaar, hij zag er kleiner uit dan ik hem ooit had gezien.
Buiten was de regen gestopt. De wolken trokken open en de stoep rook naar nat asfalt en ozon.
Savannah kneep in mijn arm. « Dank je wel, Maddie. Dat je ze niet hebt laten winnen. »
‘Dat zouden ze nooit doen,’ zei ik.
Ze haalde Khloe’s zilveren ketting uit haar zak – de ketting die Khloe die eerste nacht als een reddingslijn had vastgeklampt. Ze drukte hem in mijn handpalm.
“Jij hebt ons beschermd. Ik wil dat je dit hebt.”
Ik klemde mijn vingers om het warme metaal. « Ik pak het niet van je aan. »
‘Het gaat er niet om te nemen,’ zei ze. ‘Het gaat erom te herinneren.’
Deborah kwam dichterbij en keek op haar telefoon. « De VA heeft net bevestigd dat ze de aanklacht doorzetten. Kyle is klaar. »
We gingen terug naar Savannahs nieuwe tijdelijke appartement – een veilige plek met een hellingbaan voor Khloe en windgong bij de deur. Khloe begroette ons met een brede glimlach.
“Hebben we gewonnen?”
Savannah knielde neer en omhelsde haar. « Ja, schatje. We hebben gewonnen. »
Khloe keek me aan. « Betekent dit dat oma niet meer tegen ons mag schreeuwen? »
‘Dat is precies wat het betekent,’ zei ik tegen haar.
