De ambulancebroeder vroeg of ze kon lopen. Dat kon ze niet. Hij riep via de portofoon om een brancard, en ik zag Khloe elke beweging volgen. Ik hurkte weer naast haar stoel.
“Ze gaan je moeder helpen. Oké?”
Ze knikte, maar liet de halsketting niet los.
De tweede ambulancebroeder arriveerde met de brancard, en samen tilden ze Savannah er voorzichtig op. Ik volgde hen naar de deur en keek toe hoe ze door de gang manoeuvreerden. Khloe bleef naast me, en de agent zei dat we naar het ziekenhuis konden gaan als we wilden. Ik deed de deur achter ons op slot en reed Khloe naar de lift, terwijl de vragen zich al opstapelden in mijn hoofd, zonder dat ik er nog antwoorden op had.
De liftdeuren schoven open en een vlaag vochtige zomerlucht stroomde vanuit de parkeerplaats naar binnen terwijl we de brancard naar de ambulance volgden. Khloe’s rolstoel rammelde over het beton, het geluid scherp in de stille nacht. Ik hield één hand op haar stoel en de andere in de buurt van mijn broekband, uit gewoonte, om te kijken of er iemand was die er niet thuishoorde.
Ze laadden Savannah achterin en maakten haar vast met snelle, geoefende bewegingen. Een van de ambulancebroeders vroeg of ik met hen meereed. Ik keek naar Khloe en stapte toen achterin, waar ik haar stoel naast de brancard vastzette. De agent klom voorin en de ambulance begon te rijden – sirene uit, maar zwaailichten aan.
Savannahs ogen waren halfopen en staarden naar het plafond. De ambulancebroeder zette een zuurstofmasker op haar gezicht en begon haar vitale functies te controleren. Ik bleef stil en keek hoe haar borstkas op en neer ging, in een poging te begrijpen hoe iemand in deze situatie terecht kon komen zonder eerder hulp in te roepen.
Khloe verbrak de stilte met haar stem. « Oma was erbij. »
Ik draaide me naar haar toe, mijn bloed stolde in mijn aderen. « Wanneer? »
‘Vanavond,’ zei ze, terwijl ze de ketting zo stevig vastgreep dat haar vingers rood werden. ‘Ze zei dat ik niet mocht praten.’
Ik boog me voorover en verlaagde mijn stem. ‘Niet over wat?’
Khloe keek Savannah aan en vervolgens weer mij. ‘Over Kyle.’
Savannahs hand trilde op de brancard, maar ze zei niets. Kyle Merrick. Haar man. Mijn zwager. De man die altijd een glimlach had die zijn ogen niet helemaal bereikte.
‘Is Kyle de verdachte?’ vroeg de ambulancebroeder, terwijl hij opkeek van zijn patiëntendossier.
Savannahs stem was gedempt door het masker. « Vertel het ze nog niet. »
Ik keek haar recht in de ogen. ‘Denk je echt dat zwijgen de situatie zal verbeteren?’
Ze keek weg.
De ambulancebroeder meldde dat haar bloeddruk laag was, waarschijnlijk door inwendige bloedingen. Er moesten onmiddellijk scans worden gemaakt.
Khloe verschoof in haar stoel en de wielen piepten. Ik hurkte naast haar neer. « Gaat het? »
Ze knikte, maar haar ogen waren glazig. ‘Hij zei dat hij me mee zou nemen. Hij zei dat mama hem niet kon tegenhouden.’
Dat kwam aan als een klap in mijn maag. In mijn hoofd doorliep ik de stappen al: beschermingsbevelen, noodverzoeken om voogdij, dat soort papierwerk waar de meeste mensen een hekel aan hebben, maar dat ik dankzij mijn werk praktisch in mijn slaap kon invullen.
Hoofdstuk 2: Het spoor van papier
De spoedeisende hulp van het ziekenhuis was fel verlicht. Ze brachten Savannah naar een afgeschermde ruimte en een verpleegster kwam met een klembord.
‘Familie?’, vroeg ze.
‘Zuster,’ zei ik, terwijl ik zonder erbij na te denken mijn militaire identiteitskaart liet zien. Het was niet verplicht, maar het versnelde de procedure meestal wel. Ze lieten me blijven, en Khloe ook, maar de agent ging even naar buiten om wat telefoontjes te plegen.
Savannahs vitale functies gaven constant piepjes af op de monitor. De verpleegster vroeg of er al aangifte was gedaan bij de politie. Ik schudde mijn hoofd.
Khloe bleef naar het gordijn staren alsof ze er dwars doorheen kon kijken. Ik schoof mijn stoel dichterbij. ‘Wil je me vertellen wat er gebeurde voordat je naar mijn huis kwam?’
Ze aarzelde even en fluisterde toen: « Oma zei dat mama het verdiende. Ze zei dat ik ergens beter zou gaan wonen. »
Mijn kaken spanden zich aan. Patricia had altijd haar favorieten, en Savannah was daar nooit één van. Maar om daar te staan en toe te kijken hoe haar eigen dochter gewond raakte… dat was echt iets heel anders.
Een arts kwam binnen, stelde zich voor en begon de verwondingen te beschrijven. Twee gebroken ribben, mogelijk een haarscheurtje in haar arm, kneuzingen die overeenkwamen met stomp trauma. Ik had die woorden al in genoeg incidentrapporten gehoord om te weten wat ze betekenden. Simpel gezegd: iemand had haar flink mishandeld, en meer dan eens.
‘Wil je nu aangifte doen of wachten tot je je beter voelt?’ vroeg de dokter aan Savannah.
Savannah schudde haar hoofd. « Nog niet. »
