‘Maar blijkbaar begreep hij dingen over onze gezinssituatie die ik door mijn naïviteit niet zag.’ Wade zakte neer op de bank alsof zijn benen het begaven.
‘Maar het bedrijf had het moeilijk. Papa zei altijd dat de marges krap waren, dat er nauwelijks genoeg overbleef om de zaak draaiende te houden.’ ‘Het bedrijf is eigenlijk best winstgevend geweest. Hier zijn de jaarrekeningen van de afgelopen 5 jaar.’ Ik gaf hem nog een stapel papieren.
Toen ik Wades gezicht zag terwijl hij de cijfers verwerkte, was het alsof ik iemand zag die zich realiseerde dat hij aan het schaken was terwijl iedereen dammen speelde.
‘Deze winst.’ Wades stem was nauwelijks hoorbaar. ‘Waar is dit geld gebleven?’
‘Een deel ervan ging naar jou, Wade. Best veel zelfs.’ Ik pakte de leningdocumenten erbij.
« $87.000 over 5 jaar, om precies te zijn. » Romy greep de leningsdocumenten en keek er nerveus naar.
‘Hier staat ‘lening’,’ zei Wade, ‘je vertelde me dat het schenkingen waren. Je zei dat je vader ons hielp om een goede basis te leggen.’ ‘Het waren schenkingen,’ zei Wade, maar zijn stem klonk niet overtuigend.
‘Papa heeft nooit om betalingen gevraagd. Hij heeft het zelfs nooit over betalingsschema’s gehad.’ ‘Nou ja, eigenlijk wel,’ zei ik zachtjes.
Margaret Morrison heeft kopieën van elk gesprek, elke gemiste betaling, elke keer dat uw vader ervoor koos om de betalingstermijn te verlengen in plaats van het verschuldigde bedrag op te eisen.
Ik zag hoe de realiteit van hun situatie tot hen doordrong. Wade had zijn financiële leven gebouwd op de veronderstelling dat de vrijgevigheid van zijn vader voor altijd zou voortduren. Hij had waarschijnlijk leningen afgesloten met die verwachting als uitgangspunt en verplichtingen aangegaan op basis van geld waarvan hij dacht dat het van hem was.
‘Maar dit verandert niets,’ zei Romy plotseling, haar stem klonk wanhopig. ‘Het huis gaat nog steeds naar Wade. Dat is meer waard dan een klein bouwbedrijfje.’ ‘Echt?’ vroeg ik kalm.
In Romy’s ogen flitste een mengeling van woede en paniek.
‘Speel geen spelletjes, Myrtle. Dit huis is minstens 400.000 dollar waard.’ ‘Je hebt gelijk. Het is een prachtig pand. Natuurlijk is er nog de hypotheek.’ Wade keek scherp op.
‘Welke hypotheek? Papa zei dat het huis was afbetaald.’ ‘Dat klopt, maar anderhalf jaar geleden heeft je vader een hypotheek afgesloten. Een behoorlijk fors bedrag, eigenlijk.’ Ik pakte de laatste documenten erbij, de documenten die ik gisteren in Noels studeerkamer had gevonden.
Zorgvuldig opgeborgen in een map met het opschrift ‘noodfonds’.
‘Een hypotheeklening van $350.000,’ vervolgde ik. ‘Het geld werd overgemaakt naar de rekening van Henderson Construction Trust, wat betekent dat het onderdeel is geworden van mijn erfenis.’
Romy’s gezicht werd wit.
“Dat is niet mogelijk. We zouden het geweten hebben. We zouden getekend hebben.”
‘Je vader was destijds de enige eigenaar van het huis,’ onderbrak ik hem. ‘Ik stond weliswaar geregistreerd als echtgenote met recht van overleving, maar niet als mede-eigenaar. Hij had geen handtekening van iemand anders nodig.’ Wade staarde naar de leningdocumenten alsof ze in een vreemde taal waren geschreven.
‘Maar waarom zou hij dat doen? Waarom zou hij het huis verhypothekeren om geld op een zakelijke rekening te zetten?’ Voor het eerst sinds dit gesprek begon, liet ik mijn zorgvuldig ingehouden emoties de vrije loop.
‘Omdat hij me beschermde, Wade. Hij zorgde ervoor dat ik, wat er ook gebeurde, financiële zekerheid zou hebben.’ ‘Je beschermen tegen wat?’ Wades stem was schor.
‘Hierdoor,’ zei ik, terwijl ik naar de scène voor me wees. ‘Hierdoor uit mijn eigen huis gezet te worden door familieleden die me als een last zagen in plaats van als een mens.’
Van niets overhouden terwijl iedereen claimde wat ze dachten te verdienen.
Romy’s zelfbeheersing begaf het uiteindelijk volledig.
‘Je hebt hem gemanipuleerd. Je hebt een stervende man overgehaald om alles te veranderen.’ ‘Je vader was niet stervende toen hij deze trusts oprichtte. Romy, hij was aan het plannen.’
« Het feit dat hij zich genoodzaakt voelde om zich op dit scenario voor te bereiden, zegt wel iets over hoe hij onze familiedynamiek zag. »
Wade’s handen trilden toen hij de papieren neerlegde.
‘Mam, we kunnen er vast wel uitkomen. Je wilt toch niet een bouwbedrijf én het huis runnen? Dit huis is ons familiehuis. Het moet in de familie blijven.’ ‘Het blijft in de familie, Wade. Het blijft bij mij.’
‘Maar de hypotheekbetalingen,’ zei Romy wanhopig. ‘Hoe ga je die hypotheekbetalingen betalen?’ ‘Op dezelfde manier als je vader van plan was, met de inkomsten van Henderson Construction.’
“Tom Bradley verzekert me dat het bedrijf behoorlijk stabiel is en Margaret Morrison zegt dat de cashflow de leningbetalingen ruimschoots zal dekken, met nog genoeg over voor mijn levensonderhoud.” Ik stond op en streek mijn jurk glad.
“Je zei volgens mij iets over verhuizen. Dat vind ik nog steeds een uitstekend idee. Niet voor mij natuurlijk, maar ik weet zeker dat je een fijne plek vindt om opnieuw te beginnen.”
Wade keek me aan alsof hij me voor het eerst zag.
‘Mam, dat meen je toch niet? Na alles wat papa voor je heeft gedaan, na alles wat ons gezin voor ons betekent,’ ‘Je vader heeft wel degelijk alles voor me gedaan,’ onderbrak ik hem.
“Hij hield zoveel van me dat hij ervoor zorgde dat ik nooit aan iemands genade overgeleverd zou zijn, zelfs niet aan die van mijn eigen zoons. En nu begrijp ik pas hoe hard ik die bescherming nodig had.”
Romy stond al bij de deur, haar gezicht vertrokken van woede en ongeloof.
‘Dit is nog niet voorbij, Myrtle. We zullen hiertegen vechten. We zullen alles aanvechten.’ ‘Je mag het proberen,’ zei ik kalm.
“Maar u moet weten dat alles wat uw vader deed volkomen legaal en naar behoren gedocumenteerd was. Margaret Morrison is zeer grondig en heeft mijn advocaat al kopieën van alle relevante documenten verstrekt.”
Wade bleef even in de deuropening staan, zijn gezichtsuitdrukking een mengeling van verwarring en verdriet.
‘Ik begrijp het niet, mam. Waarom doe je ons dit aan?’ ‘Ik doe je niets aan, Wade. Ik weiger alleen maar toe te staan dat je het mij aandoet.’
Nadat ze vertrokken waren, zat ik alleen in de plotselinge stilte van mijn huis, mijn huis, en voelde ik iets wat ik al tientallen jaren niet meer had ervaren.
Voor het eerst sinds mijn jeugd was ik volledig financieel onafhankelijk. Ik had geen schulden bij wie dan ook en niemand kon me afnemen wat ik had.
Noel had me meer gegeven dan alleen geld.
Hij had me vrijheid gegeven.
Zes maanden later stond ik op het terras van mijn nieuwe huisje aan de oceaan en keek ik hoe de ochtendzon gouden strepen over de Stille Oceaan schilderde. Het geluid van de golven tegen de rotsen beneden was mijn dagelijkse symfonie geworden en had de vertrouwde kabbelende geluiden en het kabbelen van het oude huis vervangen.
Het huisje in Mendocino was kleiner dan het ouderlijk huis, maar het was helemaal van mij. Elk meubelstuk, elke decoratiekeuze, elke kamer weerspiegelde mijn smaak in plaats van compromissen die ik in 32 jaar huwelijk had gesloten.
Tot mijn verbazing ontdekte ik dat ik een uitstekende smaak had, terwijl niemand anders zijn mening gaf.
Onder het management van Tom Bradley bleef Henderson Construction floreren. Hij belde me elke vrijdagmiddag om me op de hoogte te brengen van lopende projecten en aankomende contracten, en de kwartaalwinsten werden rechtstreeks op mijn rekening gestort.
Ik had mijn belofte gehouden om het bedrijf precies zo te runnen als Noel het had opgezet, en iedereen die erbij betrokken was leek blijer met de stabiliteit.
