De rust in mijn nieuwe appartement voelde als een weldaad na de chaos waaraan ik was ontsnapt. Drie dagen lang was er niets – geen telefoontjes, geen berichten, helemaal geen geluid. Toen brak maandagochtend aan en explodeerde alles.
Het begon met een paniekerig telefoontje van Mark. Ik liet de telefoon overgaan. Daarna volgde een stortvloed aan berichten van zijn moeder, Martha, allemaal in hoofdletters en vol paniek. Uiteindelijk nam ik op.
De stem die ik hoorde was niet die van de man die me zo koud mijn huis uit had geduwd. Het was het geluid van iemand die de controle over zichzelf verloor.
« Elena! Wat heb je gedaan? » hijgde hij. « Er zijn hier mensen – ambtenaren. Ze zeggen dat we achtenveertig uur hebben om te vertrekken! Ze zeggen dat het huis wordt geliquideerd! »
Ik glimlachte zachtjes.
« Mark, geloofde je nou echt dat ik gewoon je vrouw was die toevallig de rekeningen betaalde? Ik was de enige eigenaar van de holding die dat huis bezat. Je woonde daar zonder toestemming – en die toestemming heb ik zojuist ingetrokken. »
De waarheid was simpel en rampzalig voor hem. Mark was ervan uitgegaan dat een huwelijk gedeeld eigendom betekende. Wat hij negeerde, was dat ik het pand vóór ons huwelijk via een LLC had gekocht met mijn erfenis. In onze huwelijksvoorwaarden stond duidelijk vermeld dat alle zakelijke bezittingen van vóór het huwelijk uitsluitend van mij waren. Toen hij zijn familieleden liet intrekken en mij eruit zette, schond hij de clausule over het recht op ongestoord woongenot die aan die overeenkomst was verbonden.
Maar dat was nog niet eens de ergste klap.
Om zijn gedoemde tech-startup het jaar ervoor te financieren, had Mark mijn handtekening vervalst op een tweede lening met het huis als onderpand. Ik had het maanden eerder ontdekt en gewacht. Ik was er niet zomaar vandoor gegaan. Ik had de fraude gemeld bij zowel de bank als de autoriteiten.
‘Je verzint dit!’ schreeuwde hij, zijn stem trillend. ‘Mijn moeder zei dat het huis van de familie was!’
Achter hem hoorde ik Sarah snikken. De kinderkamer die ze zo graag wilden inrichten, werd nu opgemeten door een deurwaarder.
‘Luister goed, Mark,’ zei ik, met een kalme, koele stem. ‘De bank heeft alle rekeningen die aan de vervalste documenten zijn gekoppeld, geblokkeerd. Het huis wordt verkocht om de schuld die jij hebt veroorzaakt te dekken. Je zus is geen kinderkamer aan het inrichten – ze moet halsoverkop op zoek naar onderdak als ze woensdag geen plek heeft gevonden.’
De paniek aan de telefoon was overduidelijk. Ze hadden me als een obstakel behandeld, zonder te beseffen dat ik de enige reden was dat ze überhaupt nog een dak boven hun hoofd hadden.
