Na de rechtszaak probeerde Ian me te benaderen, zijn gezicht vertrokken van wanhoop. « Mam, » begon hij. « Laten we erover praten… »
‘Er valt niets meer te zeggen, Ian,’ zei ik, en liep weg.
Het afgelopen jaar stond in het teken van wederopbouw. Ik heb mijn grote huis in de stad verkocht. Het spookte er te veel. Ik heb een klein, zonnig appartement in de stad gekocht, op vijftien minuten rijden van mijn huisje in Pine Creek, waar ik mijn zomers doorbreng met tuinieren. Ik ben omringd door goede vrienden, de vredige schoonheid van de natuur en een diepe sereniteit.
Leah is mijn oogappel. Ze brengt elk weekend met me door. Haar relatie met haar ouders is gespannen, maar ze is een sterke en principiële jonge vrouw, net als haar grootvader. Ze wil architect worden.
Een paar maanden geleden, met Kerstmis, belde Ian. Zijn stem klonk anders: nederig, met een vleugje spijt dat voor het eerst oprecht leek. Ik had gehoord dat zijn bedrijf failliet was gegaan. Olivia had hem verlaten. Hij was alleen. Hij vroeg of hij me kon zien.
Ik heb er lang over nagedacht. De wonden waren nog vers, diep en pijnlijk. Maar ik herinnerde me Victors woorden in zijn laatste brief: « Leef gelukkig, mijn liefste. » En ik wist dat gelukkig leven betekende dat je je bevrijdde van bitterheid.
Ik nodigde hem uit voor het kerstdiner. Het was ongemakkelijk en stil, maar het was een begin. Onze relatie zal nooit meer hetzelfde zijn. Het vertrouwen is gebroken. Maar hij is mijn zoon. En net als mijn man, wijs en begripvol, geef ik hem een tweede kans om te ontdekken wat het betekent om deel uit te maken van een gezin.
In die ijskoude kelder dacht ik dat mijn leven voorbij was. Maar ik had het mis. Het laatste geschenk van mijn man was niet zomaar een huis of een bankrekening. Het was de kans om opnieuw te beginnen, een leven op mijn eigen voorwaarden, een leven van vrijheid en zelfrespect. Uiteindelijk, zelfs als je denkt dat je alles kwijt bent, is het nooit te laat om jezelf terug te vinden.
