Op een dag verspreidde zich het nieuws door de stad dat de overheid grond aankocht voor een groot ontwikkelingsproject en een schadevergoeding van wel 5 miljoen pesos per vierkante meter bood.
Zodra de kinderen het nieuws hoorden, keerden ze terug in hun SUV’s, met hun vrouwen en kinderen, sjouwend met koffers en opgewonden kletsend over papierwerk en taxaties.
Maar toen ze bij de ingang van het stadje San Miguel de la Sierra uit hun auto’s stapten, zonder zelfs maar de kans te krijgen hun vader te begroeten, kwamen ze Don Ramiro, het dorpshoofd, tegen.
Zijn gezicht stond ernstig, zijn woorden nog kouder:
« Je bent te laat gekomen. » Twee weken geleden gaf Don Mateo al zijn land aan een weeskind uit het dorp, Emilio genaamd. Voordat hij de documenten ondertekende, legde hij zijn motivatie duidelijk uit:
« Ik ben oud en woon alleen. Ik weet niet eens waar mijn drie kinderen nu zijn. Maar deze jongen… brengt me elke dag eten, maakt mijn huis schoon, geeft me rugmassages en koopt medicijnen. Als iemand voor me zorgt, laat ik wat ik heb aan hem over. »
De drie broers verstijfden. Bewegingloos wisselden ze verbaasde en beschaamde blikken uit.
Javiers vrouw, die zich niet kon beheersen, riep uit:
« Dit is misbruik! Hij is al oud! Hoe is het mogelijk dat ze hem zomaar het land laten overdragen zonder ons te raadplegen? »
Don Ramiro, kalm en sereen, haalde zijn schouders op:
« Er was een advocaat. Er waren overheidsfunctionarissen aanwezig. De nieuwe notariële akten zijn vorige week opgemaakt. » Wilt u in beroep gaan, doe dat dan bij de rechtbank van Tuxtla Gutiérrez.
Alleen Luis, de jongste en stilste van de drie, draaide zich om, zijn ogen vulden zich met tranen.
