« We houden nog steeds van je, » zei Margaret, terwijl ze zijn arm vastpakte. « We zijn een familie. We moeten het vieren. Ga naar huis voor het avondeten. Julian mist zijn grote broer. We kunnen samen het landgoed beheren. »
Ze probeerden terug te kruipen. Ze dachten dat hij nog steeds dat kleine jongetje was dat wanhopig naar hun goedkeuring verlangde. Ze dachten dat ze hem nog een laatste keer konden manipuleren.
Ethan keek hen aan. Hij keek naar de ‘ouders’ die hem hadden ingeruild voor een biologische erfgenaam. Hij keek naar Julian, die mokkend bij de auto stond.
‘Je hebt in één ding gelijk,’ zei Ethan kalm. ‘Jij was de eerste die me naar huis bracht.’
Margaret glimlachte vol hoop. « Ja! Dat waren we! »
‘Je nam me mee naar huis om als rekwisiet te gebruiken,’ vervolgde Ethan kalm. ‘En je gooide me weg als een oude vod toen je de ‘echte’ kreeg. Je wilde geen zoon. Je wilde een spiegel.’
Hij deed een stap achteruit, buiten het bereik van Margaret.
« Grootvader William was de enige die mij zag. Hij koos mij, niet uit verplichting, maar uit vrije wil. Dat is wat een vader doet. »
Hij haalde zijn autosleutels uit zijn zak.
‘Noem me geen ‘zoon’,’ zei Ethan. ‘En kom niet naar mijn huis. Als je dat wel doet, laat ik je arresteren wegens huisvredebreuk. Je hebt vijftien jaar geleden afstand gedaan van je rechten. Ik voer alleen maar de overeenkomst uit.’
Hij keerde hen de rug toe.
Hij liep naar zijn oude auto, die hij samen met William had opgeknapt. Hij stapte in en startte de motor.
Terwijl hij wegreed, wierp hij een blik in de achteruitspiegel. Hij zag Margaret en Philip op de stoep staan, ruziënd en elkaar de schuld gevend; hun ‘perfecte’ gezin stortte in onder het gewicht van hun eigen falen.
Ethan glimlachte. Hij was niet alleen. Hij had de herinnering aan de man die van hem hield, en hij had de toekomst die die man hem had beloofd.
Hij was niet langer slechts een vervanger. Hij was de erfgenaam. En hij was eindelijk, echt vrij.
