‘Dat weet jij niet. De politie wel. Ze hebben bewijs. En Kathy,’ ik pauzeerde even en liet de vastberadenheid in mijn stem doorklinken, ‘als je haar blijft beschermen, verlies je Emma ook. De kinderbescherming doet onderzoek. Ze willen weten of je medeplichtig was.’
“Nee hoor! Ik wist hier helemaal niets van!”
“Help ze dan. Vertel ze de waarheid over de controle die je moeder uitoefent. Over hoe ze toegang tot mijn huis heeft gekregen. Over haar vastgoed en de mensen met wie ze omgaat.”
Weer een lange stilte. « Ik… ik moet even nadenken. »
Ze hing op.
Ik zat in mijn lege duplexwoning en staarde naar de muur waar Emma’s tekeningen op waren geplakt. Vlinders. Regenbogen. Stokfiguurtjes van ons tweeën die elkaars hand vasthielden.
Mijn telefoon trilde weer. Joseph.
Thomas, je moet dit echt zien. Ik ben Bernice’s financiën grondig aan het onderzoeken. Ze heeft geld verplaatst. Heel veel geld. Via schijnvennootschappen en offshore-rekeningen. Dit gaat verder dan alleen drugs. Ik denk dat ze geld aan het witwassen is.
Stuur me alles wat je gevonden hebt, antwoordde ik.
Dat heb ik al gedaan. Controleer je e-mail.
Ik opende mijn laptop. Joseph was grondig te werk gegaan. Bankgegevens uit openbare registers, eigendomsoverdrachten, bedrijfsvergunningen. Bernice Wright had haar vingers in wel twaalf verschillende ondernemingen. Allemaal met een grote geldstroom: opslagfaciliteiten, wasserijen, autowasstraten. Klassieke witwasconstructies. En ze werden allemaal verhuurd aan mensen met een strafblad.
Een idee begon vorm te krijgen. Gevaarlijk. Mogelijk illegaal. Maar effectief.
Als Bernice vals wilde spelen, kon ik nog valser spelen. Ik moest het alleen wat slimmer aanpakken.
Ik belde rechercheur Drew. « Rechercheur, ik denk dat we het moeten hebben over de zakelijke activiteiten van Bernice Wright. Ik vermoed dat de drugs in mijn huis verband houden met een veel grotere operatie. »
Woensdag had ik een ontmoeting met rechercheur Drew en een andere man, een FBI-agent genaamd Frederick Sutton . Sutton was jonger, gedreven en zeer geïnteresseerd in wat ik te vertellen had.
‘Meneer Vaughn, u suggereert dat uw ex-schoonmoeder een stille medeplichtige is aan de georganiseerde misdaad?’ vroeg Sutton, terwijl hij door Josephs dossiers bladerde.
‘Ik vermoed dat haar eigendommen worden gebruikt voor criminele activiteiten, en dat ze daar ofwel medeplichtig aan is, ofwel er actief aan deelneemt. Kijk naar het bewijs.’ Ik spreidde Josephs onderzoek uit over de vergadertafel. ‘Meerdere panden. Allemaal contante bedrijven. Allemaal verhuurd aan personen met een strafblad. Geld dat via schijnvennootschappen wordt verplaatst. En op de een of andere manier had ze toegang tot hoeveelheden methamfetamine die geschikt waren voor de distributie.’
Sutton bestudeerde de documenten. « Dit is goed werk. Wie heeft dit samengesteld? »
“Een vriend. Een natuurkundeleraar. Hij houdt van data.”
« We hadden Bernice Wright al langer in de gaten, » gaf Sutton toe, terwijl hij achterover leunde. « Maar er was nog niets concreets om haar te onderzoeken. Als we echter kunnen bewijzen dat zij die drugs heeft geplaatst… kunnen we dat gebruiken om de grotere operatie te onderzoeken. »
Wat heb je van me nodig?
“Uw medewerking. Uw getuigenis. En geduld. Het opbouwen van een RICO-zaak kost tijd.”
‘Ik heb geen tijd,’ snauwde ik. ‘Mijn dochter is nu bij die vrouw.’
“De kinderbescherming houdt de situatie in de gaten. Uw dochter is veilig.”
‘Veilig?’ Ik stond op. ‘Rechercheur Drew, agent Sutton… mijn dochter woont bij een vrouw die drugs heeft geplaatst om mij erin te luizen. Die haar leert geheimen te bewaren. Bang te zijn. Hoe kan dat veilig zijn?’
Drew boog zich voorover. « We begrijpen uw frustratie, meneer Vaughn. Maar u moet ons ons werk laten doen. »
Ik wilde tegenspreken. Ik wilde schreeuwen. Maar ik slikte het in en knikte. « Goed. Maar ik blijf niet stilzitten. Ik ga verder zoeken. »
« Doe vooral niets illegaals, » waarschuwde Sutton. « We kunnen geen bewijsmateriaal gebruiken dat op illegale wijze is verkregen. »
‘Natuurlijk niet.’ Ik keek hem recht in de ogen. ‘Ik ben docent op een middelbare school. Ik houd me aan de regels.’
Ze hoefden niet te weten dat ik van plan was alle regels te overtreden om mijn dochter te beschermen.
Die nacht reed ik terug naar het industrieterrein. Magazijn 347.
Deze keer wachtte ik tot laat – na middernacht. De zwarte SUV stond er, samen met twee andere voertuigen. De lichten binnen waren aan.
Ik stond voor een keuze. Ik kon wachten tot de politie een zaak had opgebouwd, wat maanden kon duren. Of ik kon zelf bewijs verzamelen en de zaak forceren.
Emma’s gezicht flitste door mijn gedachten. Haar briefje. Haar moed.
Ik pakte mijn telefoon, zette hem op filmen en stapte uit mijn auto.
Het magazijn had ramen hoog in de muur. Aan de zijkant vond ik een afvalcontainer waar ik op kon klimmen. Van daaruit kon ik door een met vuil besmeurd raam naar binnen kijken.
Via de camera van mijn telefoon zoomde ik in.
Ik heb alles gefilmd. Pallets vol in plastic verpakte pakketten. Andre Gillespie en twee andere mannen die stapels contant geld telden. Een vrouw die ik niet herkende die toezicht hield op de telling.
En in de hoek, overduidelijk zichtbaar, een stapel zwarte sporttassen. Precies dezelfde als die onder mijn bed.
Mijn handen trilden tijdens het filmen, maar ik hield de camera stabiel. Vijf minuten aan beeldmateriaal.
Toen klonken er stemmen bij de achteruitgang. Ik klom snel en geruisloos naar beneden en was terug bij mijn auto voordat de deur openging.
Ik had bewijs. Echt bewijs.
Maar Sutton had gelijk. Ik had het illegaal betreden. De FBI kon het niet in de rechtbank gebruiken zonder de hele zaak op het spel te zetten.
Maar ik was geen FBI-agent.
Ik heb donderdag een plan gemaakt. Ik heb de video anoniem naar een lokale nieuwszender, Channel 7 , gestuurd met een tip over criminele activiteiten bij Wright Commercial Properties. Geen woord over Bernice. Niets dat naar mij te herleiden was. Alleen het adres, de beelden en een suggestie om de zaak te onderzoeken.
Toen wachtte ik.
Vrijdagochtend kwam het nieuws naar buiten.
« Lokaal magazijn verdacht van betrokkenheid bij grootschalige drugsoperatie. »
Het nieuws liet mijn video zien, enigszins vervaagd om de bron te beschermen. Het gezicht van Andre Gillespie was voldoende zichtbaar voor identificatie. De verslaggever legde expliciet een verband tussen het magazijn en Wright Commercial Properties .
Mijn telefoon ging voor de middag. Detective Drew.
« Meneer Vaughn… heeft u die video naar Channel 7 gestuurd? »
