‘Ik weet het. Kun je me helpen?’
‘Wat voor vraag is dat nou?’ Hij grijnsde. ‘Natuurlijk. Laten we eerst eens uitzoeken hoe een society-weduwe aan negen kilo methamfetamine is gekomen.’
Het weekend vloog voorbij in een waas van angst en adrenaline. Geen bericht van Kathy. Geen contact met Emma. Ik durfde niet te bellen, uit angst haar in de problemen te brengen met Bernice. Ik heb de zaterdag besteed aan onderzoek, documentatie en voorbereiding.
Joseph kwam zondagochtend langs met gebak en een laptop.
‘Ik heb wat onderzoek gedaan,’ zei hij, terwijl hij aan mijn keukentafel ging zitten. ‘ Bernice Wright is niet zomaar een rijke weduwe. Haar overleden echtgenoot, Robert Wright, was eigenaar van Wright Commercial Properties . Magazijnen, opslagfaciliteiten, een paar louche huurpanden in het industrieterrein. Toen hij vijftien jaar geleden overleed, erfde Bernice alles.’
Hij draaide de laptop om. « Drie van die panden zijn in de loop der jaren in politierapporten genoemd. Er is niets concreets uit voortgekomen, maar er zijn wel onderzoeken geweest. Vermoedelijke drugshandel in een magazijn in 2019. Illegale gokpraktijken in een opslagfaciliteit in 2021. Ze heeft connecties, Thomas. »
Ik boog me over zijn schouder mee en las de politierapporten die hij uit openbare registers had opgevraagd.
« Heeft ze criminele huurders? »
« Dat lijkt er wel op. En let op: een van haar huidige huurders is een man genaamd Andre Gillespie . Twee keer gearresteerd voor drugshandel. Nooit veroordeeld. Huurt momenteel een magazijn van Bernice aan de oostkant van de stad. »
« Denk je dat ze de drugs van hem heeft gekregen? »
“Ik denk dat het een theorie is die het testen waard is.”
Maandagochtend ging ik toch naar mijn werk, ondanks het advies van mijn advocaat om vrij te nemen. Arnold Yates , mijn advocaat – die door de rechtbank was aangesteld tijdens de scheiding omdat ik me geen specialist kon veroorloven – had me zondagavond gebeld. Hij was in paniek.
‘Thomas, dit is serieus,’ had Arnold gezegd. ‘Ook al heb je het gemeld, er kunnen nog steeds aanklachten wegens bezit worden ingediend. Je zult moeten bewijzen dat het er is neergelegd. En wat betreft de voogdij… de kinderbescherming zal streng optreden.’
Op school deed ik alsof ik lesgaf, terwijl ik ondertussen in mijn hoofd de opgave probeerde op te lossen. Tijdens mijn lunchpauze trilde mijn telefoon. Het was rechercheur Drew.
« Meneer Vaughn, we hebben uw dochter vanmorgen gesproken in aanwezigheid van een medewerker van de kinderbescherming. Er waren geen ouders aanwezig. »
Mijn hart bonkte in mijn borst. « En? »
“Ze bevestigde dat haar oma donderdagochtend bij jullie thuis was. Ze zei dat Bernice haar had gezegd in de woonkamer naar tekenfilms te kijken terwijl zij ‘iets opruimde’ in papa’s kamer. Je dochter maakte zich zorgen omdat oma nerveus leek. ‘Sluiperig’, was het woord dat ze gebruikte.”
Ik sloot mijn ogen en leunde tegen de muur van de lerarenkamer. « Dank u. Dank u wel dat u haar geloofde. »
« We onderzoeken dit als een mogelijke valse beschuldiging. Maar meneer Vaughn, ik moet u vragen: heeft u enig idee waar uw ex-schoonmoeder methamfetamine vandaan zou kunnen hebben gehaald? »
‘Inderdaad, rechercheur, misschien wel. Mag ik wat informatie delen die mijn vriend heeft ontdekt?’
Ik vertelde hem over de panden, over Andre Gillespie, over het patroon van de onderzoeken. Drew zweeg lange tijd.
“Dat is… interessant. Heel interessant. Ik zal dit even uitzoeken. In de tussentijd is uw bezoekrecht opgeschort in afwachting van het onderzoek van de kinderbescherming. Het spijt me.”
De woorden waren verwacht, maar ze voelden toch aan als een fysieke klap.
“Ik begrijp het, meneer Vaughn. Uw dochter heeft de maatschappelijk werker gevraagd u een boodschap over te brengen.”
“Welke boodschap?”
« Zeg tegen papa dat het me spijt dat ik het niet beter kon verbergen. Ze probeerde de tas te verplaatsen. Blijkbaar kon ze hem niet optillen, dus heeft ze je in plaats daarvan een briefje achtergelaten. »
Mijn zicht werd wazig. Mijn zevenjarige dochter had geprobeerd me te beschermen. Ze had geprobeerd een zak met medicijnen, die bijna half zo zwaar was als zijzelf, op te tillen om haar vader te redden.
‘Dank u wel dat u het me verteld hebt,’ stamelde ik.
Na school ging ik niet naar huis. Ik reed naar het industrieterrein, naar het adres dat Joseph had gevonden. Wright Commercial Properties , magazijn 347. Verhuurd aan Andre Gillespie.
Ik kwam niet dichterbij. Ik parkeerde verderop in de straat, verscholen tussen twee vervallen bestelwagens, en pakte een verrekijker. Ik keek toe.
Er gebeurde twee uur lang niets. De zon zakte langzaam weg en wierp lange, grillige schaduwen over het beton.
Toen stopte er een zwarte SUV. Een man stapte uit – midden dertig, gespierd, met de nonchalante zelfverzekerdheid van iemand die gewend is anderen te intimideren. Hij opende het magazijn en ging naar binnen.
Ik heb foto’s gemaakt. Met tijdstempel en datum. Ik heb een bestand aangemaakt.
Dit was nog maar het begin.
Dinsdagochtend belde Kathy eindelijk.
‘Thomas, wat heb je in godsnaam tegen de politie gezegd?’ Haar stem klonk schel en gespannen. ‘Ze zeggen dat moeder drugs in je huis heeft verstopt. Dat is waanzinnig.’
‘Echt?’ Ik hield mijn stem kalm. Professioneel. ‘Je moeder was zonder toestemming in mijn huis, Kathy. Emma heeft het bevestigd. De politie heeft methamfetamine gevonden. Wat denk je precies dat er is gebeurd?’
“Ik denk dat je mijn moeder erin probeert te luizen omdat je verbitterd bent over de scheiding!”
“Ik heb zelf de politie gebeld. Ik heb bewijsmateriaal met tijdstempels. En onze dochter – onze zevenjarige dochter – heeft me gewaarschuwd. Ze zag Bernice iets in mijn kamer leggen. Denk je echt dat ik dit verzin?”
Stilte. Toen, nog stiller. « Moeder zei… ze zei dat ze even kwam kijken hoe het met Emma ging. Om er zeker van te zijn dat je goed voor haar zorgde. »
‘Door negen kilo crystal meth onder mijn bed te verstoppen? Kathy, luister eens naar jezelf. Je moeder heeft elk aspect van je leven gecontroleerd sinds we elkaar kennen. Ze haatte me vanaf dag één omdat ik niet rijk genoeg was. Ze heeft je overgehaald om van me te scheiden. Ze heeft gestreden voor maximale voogdij. En nu probeert ze me een misdrijf in de schoenen te schuiven om me volledig uit de weg te ruimen.’
“Dat zou ze niet doen.”
