Mariela’s hart kromp ineen.
Ze herinnerde zich dat Ernesto, haar stiefvader, nooit zijn stem verhief. Hij was altijd aardig geweest. Altijd attent.
Maar ze herinnerde zich ook gebaren: Lucía’s ongemak wanneer hij haar begroette, haar stilte wanneer ze een weekend bij hem moest doorbrengen, de manier waarop ze zich in haar kamer opsloot als ze thuiskwam.
—Ik wil met mijn dochter praten— zei Mariela uiteindelijk, haar stem brak maar vastberaden.
Toen ze de kamer binnenkwam, was Lucía slaperig, maar wel bij bewustzijn. Mariela ging naast haar zitten en aaide haar over haar haar.
—Mijn liefste… is er dit weekend iets met je gebeurd? Iets wat je me niet hebt verteld?
Lucia perste haar lippen op elkaar. Haar ogen vulden zich onmiddellijk met tranen.
‘Het was niet dit weekend,’ fluisterde ze moeizaam. ‘Het was maanden geleden… Ik wilde niemand ongerust maken… Ik dacht dat het wel over zou gaan… Ik dacht dat het mijn schuld was dat ik op de trap was gestruikeld toen ik bij Ernesto thuis was…’
Mariela hield haar adem in.
« Ben je gestruikeld? »
« Hij was er niet… Ik liep snel naar beneden… Ik gleed uit… Ik viel heel hard op mijn billen… het deed wekenlang pijn… maar ik schaamde me te erg om er iets van te zeggen… »
Mariela voelde een mengeling van opluchting en verdriet. Opluchting omdat er geen tekenen waren dat Ernesto haar iets had aangedaan. Verdriet omdat haar dochter in stilte had geleden uit angst, schaamte en omdat ze niemand tot last wilde zijn.
Dr. Estévez kwam binnen en luisterde naar de uitleg. Ze maakte aantekeningen en bevestigde:
—Dat soort val kan precies het letsel veroorzaken dat we hebben vastgesteld. Het belangrijkste is dat hij al behandeld wordt.
Toen de dokter vertrokken was, keek Lucia haar moeder aan met nog vochtige ogen.
‘Ben je boos op me?’
‘Nee, mijn liefste,’ antwoordde Mariela, terwijl ze haar stevig omarmde. ‘Ik ben hier. En je hoeft dit niet nog een keer alleen door te maken.’
In de dagen die volgden, terwijl Lucía herstelde, begreep Mariela iets essentieels: de pijn van haar dochter was niet alleen fysiek geweest. Het was ook de last van het zwijgen, van niet weten wanneer ze om hulp moest vragen. Vanaf dat moment veranderde de communicatie tussen hen volledig.
Lucía’s verhaal eindigde niet in de operatiekamer. Het begon daar: met de waarheid, steun en herwonnen zelfvertrouwen.
