De volgende ochtend werd ik vroeg wakker, vouwde mijn kussen zorgvuldig op en stopte het in mijn koffer. Ik zei tegen mezelf dat ik een kleinere kamer zou huren, dichter bij mijn werk.
Ik zou mijn moeder meer geld sturen en een leven leiden waarin ik niet langer bang hoefde te zijn voor of hoefde te wachten op koude berichten van wie dan ook.
Ik glimlachte naar mezelf in de spiegel.
Deze vrouw met gezwollen ogen zou voortaan voor zichzelf leven, voor haar bejaarde moeder die thuisbleef, en voor alle onvervulde dromen uit haar jeugd.
Dit huwelijk, dit oude kussen, deze grijns… het was allemaal slechts het einde van een treurig hoofdstuk. En wat mijn leven betreft, wachtten er nog vele nieuwe bladzijden op me, die ik met mijn eigen, volhardende handen zou schrijven.
