Hij stapte op Daniel af, zijn stem laag en dreigend. « Je krijgt één kans om uit te leggen waar elke cent naartoe is gegaan. »

Daniel begon te praten, maar stopte toen. Karen werd lijkbleek. Ik drukte mijn pasgeboren baby steviger tegen me aan en besefte dat de mensen die ik het meest vertrouwde me al jaren bestolen.

Toen, in die ziekenkamer, sprak mijn vader de woorden uit die alles veranderden: « Als je nu tegen me liegt, is dit huwelijk voorbij. »

Daniel gaf uiteindelijk de waarheid toe – niet in één keer, niet moedig, maar stukje bij beetje, als een dam die langzaam bezwijkt. Hij bekende dat het geld op een gezamenlijke rekening met zijn moeder was gestort. « Het was maar tijdelijk, » beweerde hij. « We waren van plan het terug te betalen. »

Maar er was nooit een plan, alleen maar excuses. Creditcardschuld. Karens mislukte boetiek. Een auto die Daniel achter mijn rug om had gekocht. Maand na maand verdween de steun van mijn vader, terwijl ik leefde alsof we nauwelijks rond konden komen.

Ik voelde me betrapt en beschaamd, maar mijn vader bleef kalm. Hij vroeg om bankafschriften, bonnetjes en een volledig tijdsoverzicht. Binnen enkele uren arriveerde zijn advocaat. Daniel en Karen waren niet langer familie – ze vormden een juridisch probleem.

In de daaropvolgende dagen kwam de volledige waarheid aan het licht.

Meer dan $120.000 was verdwenen – niet geïnvesteerd, niet opzijgezet, maar direct uitgegeven.

Karen snikte en hield vol dat ze het « voor het gezin » had gedaan. Daniel smeekte om vergeving, vroeg me om begrip en beloofde dat hij zou veranderen en dat het nooit meer zou gebeuren. Maar iets in mij was koud geworden. Toen ik naar mijn kind keek, wist ik dat ik hem niet kon opvoeden in een gezin dat gebouwd was op bedrog.

Nog voordat ik uit het ziekenhuis ontslagen was, had mijn vader al een apart appartement voor mij en de baby geregeld. Hij drong niet aan op een scheiding, maar over één ding was hij heel stellig: de financiële steun was voorgoed voorbij.