Nick kende Kurt goed uit het verleden en was zelfs bekend met zijn ouders, omdat hij bij hen thuis was geweest. Hij wist ook dat hun chique buitenwijk een versterkte beveiliging had. Terwijl Nick over zijn plan nadacht, realiseerde hij zich de uitdagingen waar hij voor zou komen te staan.
Hij kon niet voorspellen hoeveel tijd hij vanuit het bos met een verrekijker zou doorbrengen om de dagelijkse routine en bewegingen van het kind te observeren. Is het de moeite waard? Absoluut. Nick redeneerde bij zichzelf.
Zijn mentale toestand was merkbaar verslechterd na de bekendmaking van het testament. Zij heeft mijn leven verwoest, en ik zal het leven van haar kind verwoesten. Een rijke erfgenaam? Hij zal leven van wat de staat beschikbaar stelt, en zijn moeder zal vanuit het hiernamaals toekijken en beseffen dat zij de schuldige is van alles.
De man lachte kwaadaardig. Als er op dat moment een onverschillig persoon in de buurt van Nick was geweest, zou die de veranderingen in zijn geestestoestand hebben opgemerkt en hem naar een dokter hebben gebracht. Helaas houdt de geschiedenis geen rekening met hypothetische scenario’s.
Nick was ongeëvenaard in het bereiken van zijn doelen. Als hij een plan had, hoe dwaas het ook leek, voerde hij het tot het einde uit. Hij besteedde twee volle dagen niet aan toekijken, maar aan het voorbereiden van de noodzakelijke voorwaarden.
Nick verkende het hele gebied om het perfecte uitkijkpunt te vinden. Hij had een plek nodig die de hele nederzetting overzag, met name het huis van de Turgissons, maar die tegelijkertijd verborgen bleef. De man wijdde al zijn tijd en energie aan het vinden van een plek die hij in elk opzicht perfect achtte.
Meer dan een week lang stond Nick bij zonsopgang op en haastte zich naar de nederzetting, waar hij tot laat in de avond bleef. Hij hield de omgeving in de gaten met een verrekijker en noteerde elke activiteit in het huis: wie er aankwam en wanneer ze vertrokken. Hij hield nauwgezet een notitieboekje bij om er zeker van te zijn dat hij niets miste…
Hij ontdekte dat het kind werd verzorgd door Kurt, de grootmoeder en de nanny. Natuurlijk waren Kurt en zijn moeder ongeschikt om Nicks plannen uit te voeren. Ze kenden hem allebei goed en zouden hem onmiddellijk herkennen.
Nick was niet van plan gestraft te worden voor de misdaad die hij had begaan. Natuurlijk verwachtte hij dat de politie hem vragen zou stellen, maar hij hoopte ze af te wimpelen. Daarom koos Nick de nanny als slachtoffer van de aanval.
Ze had een vast schema en wandelde altijd met Robert op dezelfde plekken en langs dezelfde routes. Het geluk was Nick gunstig gezind. Op woensdag, tijdens haar wandeling overdag met de vredig slapende baby, verliet de nanny het beveiligde terrein van de nederzetting.
Ze volgde een smal bospad naar een open plek waar ze een andere kinderoppas uit een nabijgelegen nederzetting tegenkwam. Ze praatten wat en Nick hoorde zelfs hun gelach. De man besloot om niet langer dagelijks toezicht te houden op de nederzetting om geen aandacht te trekken.
Hij moest onopvallend blijven. Nu kwam hij alleen nog op woensdagen langs, zo dat zijn bezoek samenviel met de wandeling van de nanny overdag. Alles verliep precies zoals gepland, als een uurwerk.
Elke woensdag verliet de oppas de veilige omgeving van de nederzetting en liep hij over het bospad. Vier woensdagen achter elkaar observeerde hij het systeem om er zeker van te zijn dat het niet zou falen. Op de vierde woensdag wist hij dat hij de volgende week op hetzelfde tijdstip terug zou komen om het kind mee te nemen.
Om zijn plan uit te voeren, kocht hij een krachtig stroomstootwapen op een lokale markt. Hij betaalde contant om te voorkomen dat hij getraceerd zou worden en plande elk detail zorgvuldig om niet gepakt te worden. Ook kocht hij een oude auto, stal kentekenplaten en bevestigde die aan het voertuig.
Hij bepaalde strategisch waar hij de auto zou parkeren, zodat deze dichtbij genoeg was om te ontsnappen, maar niet zo dichtbij dat hij de aandacht zou trekken. Hij dacht ook na over zijn uiterlijk en nam maatregelen om zijn figuur en gezicht te verbergen om herkenning te voorkomen. De gedachte aan een ontvoering beheerste hem.
Hij ging slapen en werd wakker met deze gedachten, en droomde zelfs tot in detail over de daad. Naarmate de afgesproken dag naderde, verloor hij bijna zeven kilo en werd hij slechts een schim van zijn vroegere zelf. Een snelle blik op hem was genoeg om te beseffen dat dit een man was om te vrezen.
Sporen van neurose en obsessie begonnen zich in zijn gezicht te etsen. Op woensdag parkeerde hij op een vooraf uitgekozen plek en wachtte. Toen hij de nanny met de kinderwagen over het pad zag lopen, beefde hij.
Door de uitgebreide planning was hij de realiteit van zijn aanstaande daden volledig uit het oog verloren. Hij stond op het punt een vreemde te confronteren, haar met een stroomstootwapen aan te vallen, het kind uit de auto te rukken en naar zijn auto te vluchten. Nick had zich de situatie anders voorgesteld, meer als een scène uit een videogame.
Hier was echter alles echt. De vrouw, de baby in de kinderwagen en de baby die nieuwsgierig zijn omgeving verkende. Nick was van nature niet gewelddadig, en het was moeilijk voor hem om die grens over te steken.
Maar zijn diepgewortelde haat tegen Jolie dreef hem ertoe zijn plan uit te voeren. Hij benaderde de nanny van de jongen, duwde haar weg van de kinderwagen en sloeg haar tegen de grond. Vervolgens gebruikte hij een taser op haar, waardoor ze door de schok bewusteloos raakte.
Het enige wat nog restte, was het kind uit de kinderwagen te halen en naar de auto te rennen. Maar op dat moment ging het mis. Hij bukte zich om de gordels los te maken.
Plotseling voelde hij een klap tegen zijn hoofd en viel op de grond. Het volgende moment stond er een oude man boven hem. Deze man schold Nick uit en bond zijn handen vast…
Nick verloor opnieuw zijn bewustzijn. De mysterieuze man bleek een jachtopzichter te zijn, die goed bekend stond in twee nabijgelegen elitegemeenschappen. Zijn wachthuis stond praktisch in het midden, net voorbij een open plek waar kindermeisjes uit de naburige nederzettingen vaak samenkwamen.
Zijn woning was verborgen achter dicht groen en bleef onopgemerkt door Nick. Die dag was meneer Mayo teruggekomen van de plaatselijke winkel toen hij verdachte activiteiten opmerkte. Hij legde later aan de politieagent uit: « Ik zag iemand op wacht staan, volledig in het zwart gekleed, ondanks de ochtendhitte. »
Ik besloot even te kijken en de zaak te onderzoeken. Dankzij zijn jarenlange ervaring als boswachter was meneer Mayo bedreven in het geruisloos door het bos bewegen om de dieren niet te verstoren. Ik verstopte me achter een boom en hield de situatie nauwlettend in de gaten.
Plotseling zag ik een man een vrouw aanvallen en haar tegen de grond werken. Ik dacht eerst dat hij haar wilde mishandelen, dat hij bij het kind probeerde te komen. Ik snelde ernaartoe en sloeg hem met een stok die ik voor de zekerheid had gepakt, legde meneer Mayo uit.
Goed gedaan, meneer Mayo. U bent een lokale held geworden. Kijk, de pers verzamelt zich al.
Ze willen je interviewen. Teken dit politierapport en geniet van je plotselinge roem, zei een van de agenten. Nee, ik ga niet naar hen toe.
‘Daar heb ik geen zin in,’ antwoordde de jachtopzichter, en hij liep rustig via een omweg terug naar zijn plek, zodat niemand hem zou volgen. Meneer Mayo vond niet dat hij iets bijzonders had gedaan. Hij geloofde dat iedereen in zijn positie hetzelfde zou hebben gedaan.
Hoe kon hij nu niet helpen als degenen die zichzelf niet konden verdedigen in gevaar waren? Een paar uur later verscheen Kurt bij meneer Mayo thuis. Hallo. Ik ben de vader van de jongen die u vandaag hebt gered.
Het is een goede jongen. Hij kalmeerde meteen toen ik hem optilde. Zo’n dappere en intelligent ogende jongen.
Heel hartelijk bedankt. Het is een zegen dat u er op dat moment was. We zijn zo dankbaar dat u niet zomaar voorbij bent gelopen.
Kurt stond op het punt in tranen uit te barsten, overweldigd door emoties. De dag was ongelooflijk intens geweest en had hem emotioneel van streek gemaakt. Zeg me, hoe kan ik je bedanken? Waar heb je het over? Je hoeft me niet te bedanken.
Wie houdt er nou de score bij als het leven van een kind op het spel staat? Meneer Mayo was oprecht verrast dat hij bedankt werd voor zijn daden. Desondanks hield Kurt vol. Nou, als u erop staat, zou een nieuw jachtpak en misschien wat voer voor mijn hond op prijs gesteld worden.
Natuurlijk, geen probleem. Trouwens, als ik vragen mag, is dit allemaal voor geld gedaan? vroeg een nieuwsgierige jachtopzichter. O, helaas, het is veel ingewikkelder dan dat, antwoordde Kurt.
Nou, deel het gerust als het geen probleem is. Ik leef hier nogal geïsoleerd, in een soort informatievacuüm, om het zo maar te zeggen. Kurt begon de onsamenhangende gebeurtenissen van de afgelopen jaren te vertellen, waaronder Jolie’s ziekte, hun onconventionele opvoedingskeuze, haar daaropvolgende dood en de wraak die daarop volgde tegen haar man.
De rechercheur vertelde me dat Nick diep gekwetst was, omdat iedereen aannam dat zijn daden uitsluitend door hebzucht waren ingegeven. Hij werd in feite verteerd door wraak, legde Kurt uit. Kurt was opgelucht dat meneer Mayo naar dit complexe verhaal had geïnformeerd…
Hij wilde het graag met iemand delen, op zoek naar een onbevooroordeeld perspectief van een buitenstaander. Hij vroeg zich af of zij Nick tot waanzin en wraakzucht hadden gedreven, en of Kurt niet zo zou reflecteren als het alleen om hemzelf ging, maar alles wat hij en Jolie deden, had te maken met hun zoon. Nadat hij zijn verhaal had afgerond, wendde Kurt zich tot meneer Mayo, een onpartijdige waarnemer, en vroeg: « Denkt u dat wij hem tot dit punt hebben gedreven? Zijn wij verantwoordelijk voor zijn hele wraakzucht? » « O jee, meent u dat serieus? U bent een volwassene en u praat zulke onzin. »
Die Nick van jou vindt altijd wel een reden. Hij heeft er niet eens een nodig. Hij trouwde voor het geld, ging schaamteloos vreemd, mishandelde zijn zieke vrouw en praatte zichzelf aan dat het allemaal haar schuld was.
Wat is haar fout? Dat ze een keer terugsloeg? Dat ze haar geduld verloor? Dat ze het niet langer kon verdragen? O, ze raakte precies wat hem het meest pijn deed: zijn portemonnee. Integendeel, goed gedaan, die vrouw heeft zo’n plan bedacht en uitgevoerd. Deze harde waarheid, vanuit het perspectief van een vreemde man, gaf Kurt echt een boost.
Hij overwoog elk woord dat meneer Mayo had gezegd aandachtig. ‘Nu, ik ben u ook dankbaar voor uw goede raad,’ glimlachte Kurt. De jachtopzichter wuifde hem slechts weg.
Ze namen als vrienden afscheid en meneer Mayo beloofde de jongen in de gaten te houden. Ik heb ergens gehoord dat de Chinezen een soort geloof of wijsheid hebben, God weet hoe je het moet noemen, dat als je iemands leven redt, je voor altijd verantwoordelijk bent voor die persoon. Dus maak je geen zorgen over je Robert, ik zal hier ook voor hem zorgen, zei de jachtopzichter bij het afscheid.
Hij hield zich aan zijn woord en bezocht regelmatig Kurts huis; hij was er altijd een graag geziene gast. In hem vond de jongen een ander liefdevol familielid. De rechtbank veroordeelde Nick tot een gevangenisstraf van meerdere jaren.
Gedurende deze lange periode wist iedereen in huis tot rust te komen en terug te keren naar hun gebruikelijke, rustige leven. Het gezin kon eindelijk opgelucht ademhalen. Meneer Chinland kwam regelmatig op bezoek en paste op de jongen, waarbij hij plichtsgetrouw de taken uitvoerde die zijn petdochter hem had opgedragen.
Kurt ontmoette een alleenstaande moeder wiens dochter in dezelfde kleuterklas zit als Robert. De kinderen kunnen goed met elkaar opschieten en Kurts ouders hopen dat het leven van hun zoon deze keer wel goed zal gaan en dat Robert een liefdevolle stiefmoeder en zus zal hebben, misschien zelfs meer dan één zus. Maar natuurlijk, zoals Kurt Jolie beloofde, zal hij er nooit voor zorgen dat Robert zijn eigen moeder vergeet.
Hij praat altijd over haar en laat de jongen foto’s en video’s zien. Hij herinnert hem er voortdurend aan dat zijn moeder heel veel van hem houdt en dat ze altijd bij hem is, hem beschermt en over hem waakt, ook al kan hij haar niet zien.
