Ongeveer vijftien minuten lang bleef het stil. Iedereen bevond zich in verschillende hoeken van de kamer, maar er kwam niemand anders. De notaris leek het inleidende gedeelte opzettelijk zo lang mogelijk te hebben gerekt, door uit te leggen waarom ze bijeengekomen waren en wat een eer het was om het laatste testament van de overledene voor te lezen.
Zelfs toen kon Nick aan de gemene grijns op het gezicht van meneer Chinland zien dat de inhoud van het testament alleen voor Nick een geheim was. Eindelijk hoorde Nick zijn naam. « ‘Aan mijn wettige echtgenoot, Nick, ontzeg ik de erfenis,’ las de notaris voor.
Na het lezen van deze bescheiden en korte zin keek de notaris Nick aan en vroeg hem of hij de essentie van wat hij had gezegd had begrepen. De vernederde man had geen andere keus dan te knikken. Op dat moment greep Shirley zijn hand en probeerde ze op te staan om uitdagend weg te gaan, maar Nick hield haar tegen.
Ze keek hem vragend aan, maar de man negeerde die blik. Hijzelf had het toneel van zijn publieke vernedering waarschijnlijk zo snel mogelijk willen verlaten, maar het toneelstuk was nog niet afgelopen en het uitgenodigde publiek moest het tot het einde zien. Na een korte pauze vervolgde de notaris zijn betoog.
‘Ik vermaak al mijn persoonlijke bezittingen aan mijn enige zoon, Robert Turgison. Totdat hij meerderjarig is, benoem ik zijn vader, Kurt Turgison, en meneer Chinland tot voogden en beheerders van zijn nalatenschap.’ Een schokkende onthulling trof Nick als een mokerslag. ‘Wat? Een zoon van Kurt?’ Zijn geduld raakte op en hij barstte uit in een verraste gil.
Behalve Nick en Shirley kwam het nieuws voor niemand van de aanwezigen als een verrassing. « ‘Is de jongen Jolie’s biologische kind?’ vroeg Nick, naar adem happend en zijn stem verheffend. ‘Ja, Robert is de biologische zoon van Jolie en Kurt,’ verduidelijkte meneer Chinland.
‘Ze is de afgelopen twee jaar niet zwanger geweest. Dat is onmogelijk!’ Nick klampte zich wanhopig vast aan elk strohalm, hoewel hij besefte dat een zwangerschap tegenwoordig niet nodig was om een kind te krijgen. De peetvader grijnsde, duidelijk genietend van Nicks schok en teleurstelling.
‘De vooruitgang in de geneeskunde is tegenwoordig verbluffend,’ merkte hij op. Toen Kurt dit tafereel zag, herinnerde hij zich de afschuw die hij twee jaar geleden voelde toen hij ontdekte dat zijn beste vriendin ernstig ziek was en weinig kans op herstel had. Het schokte hem hoe kalm ze sprak over haar beperkte tijd en wat ze moest doen.
Toen onthulde ze haar grote wens om koste wat kost moeder te worden. « Ik heb mijn eicellen laten invriezen voordat ik met de behandeling begon. Mij werd verteld dat ik waarschijnlijk geen eigen kind zou kunnen opvoeden, maar ik stond erop, Kurt. »
Ik ben zonder moeder opgegroeid en ik weet dat het niet makkelijk is, maar ik heb altijd haar liefde en bescherming gevoeld.’ ‘Gaat Nick ermee akkoord om het kind alleen op te voeden?’ vroeg Kurt voorzichtig. ‘Wie zou hem dat toestaan? Hij zou maar wat graag voogd worden en het geld van de baby gebruiken, want hij heeft geen geweten. Nee, ik heb al door dat mijn lieve echtgenoot, om het maar even netjes te zeggen, een twijfelachtig karakter heeft, en zijn reactie op mijn diagnose en prognose…’
Ik wil het niet eens over hem hebben. Deze man is het niet waard om me druk over te maken. ‘En hoe zit het met de baby?’ ‘Dat wilde ik juist met je bespreken,’ aarzelde Jolie, wat vrij ongebruikelijk voor haar was, aangezien ze normaal gesproken onbevreesd was.
‘Ik weet niet hoe ik het onderwerp tactvol moet aansnijden. Misschien bestaat er geen tactvolle manier. Kortom, ik zou graag willen dat jij de vader van mijn kind bent,’ riep ze met een hoge stem.
‘Maak je een grapje? Je hebt een man?’ Kurt was hier duidelijk niet op voorbereid. ‘Ja, ik heb een man, en ik zal hem hebben tot de dag dat ik sterf. Die beslissing heb ik al genomen, Kurt.’
Natuurlijk zullen we niet samen slapen. Dat is onmogelijk gezien mijn huidige toestand. Ik kan de baby helaas niet zelf dragen.
Ik heb mijn eicellen laten invriezen. Nu hebben we het biologische materiaal van de toekomstige vader nodig. Natuurlijk heb ik ook een vrouw nodig die hem draagt en baart, maar gelukkig zijn die diensten nu beschikbaar.’ Aanvankelijk vond Kurt het absurd, het onsamenhangende gebrabbel van een wanhopige vrouw, maar ze had een compleet logisch plan in haar hoofd. Het bleek dat ze al een aanzienlijke hoeveelheid voorbereidend werk had gedaan, de juridische aspecten had uitgezocht, een vruchtbaarheidskliniek had geregeld en zelfs een moeder voor de toekomstige baby had gevonden.
‘Kurt, ik zou graag een donor willen voor de vader van de baby. Ik wil echt een stukje van mezelf achterlaten. Maar als je erover nadenkt, bij wie zal de baby dan terechtkomen? Ik heb er veel over nagedacht, maar jij bent de enige op wie ik kan vertrouwen.’
Ik heb alle vertrouwen in je. Ik ken je al zo lang en ik geloof dat je een geweldige vader zult zijn. Ik begrijp dat je graag een eigen gezin wilt stichten, wilt trouwen en op natuurlijke wijze kinderen wilt krijgen.
Het is logisch. Maar denk er alsjeblieft even over na. Geef me nu nog geen antwoord.
Na wat er met Nick is gebeurd, is het voor mij cruciaal dat het geld naar iemand gaat die mijn bezittingen niet zal uitbuiten. Ik ben niet meer zo naïef als voor mijn huwelijk. Nick heeft me veel geleerd.
« Ik heb veel levenservaring. Jij hebt helemaal geen geld nodig. Je hebt er genoeg. » « Mijn vader wel, » antwoordde de man, waarmee hij Jolie’s redenering voor het eerst corrigeerde.
‘Je weet dat je het gaat krijgen. Je werkt onvermoeibaar om het familiebedrijf draaiende te houden. Je hebt nooit iets nodig gehad.’
Ik weet zeker dat een man die in armoede is opgegroeid, nooit zal ophouden met nadenken over genoeg te eten. En als het hem ook nog eens aan fatsoen ontbreekt, dan is dat een groot probleem. Ik heb dat zelf ondervonden,’ voegde de vrouw er bedroefd aan toe.
‘Eerlijk gezegd ben ik helemaal in de war. Ik had een heel ander beeld van het vaderschap. Ik moet mijn ouders raadplegen.’
Begrijp dat ik zo’n beslissing niet alleen kan nemen. Ik zal de hulp van naaste familieleden nodig hebben als ik vader word. Dus ik moet hen informeren en hun mening vragen.’» Jolie had geen bezwaar, dus vroeg ze Kurt alleen te beloven dat hij die informatie geheim zou houden.
Het gesprek met Kurts ouders was erg moeilijk. Zijn vader accepteerde neutraal alles wat er gezegd werd, luisterde naar alle uitleg en verzekerde dat hij de beslissing van zijn zoon zou steunen en hem zoveel mogelijk zou helpen met zijn kleinzoon. Zijn moeder was echter minder ruimdenkend.
Zoals alle moeders wilde ze dat hij met een goede vrouw zou trouwen en samen kinderen zou krijgen. Ze had enorm veel sympathie voor Jolie. Ze kende haar al sinds haar jeugd en had een hoge dunk van haar.
Maar dit verzoek was erg moeilijk te accepteren voor een moeder: dat de moeder van haar toekomstige kleinzoon op sterven lag en dat het kind door een andere vrouw gedragen zou worden. Kon het kind de ziekte dan niet krijgen? De vrouw vreesde deze vraag, ze vond hem vreselijk, ongemakkelijk en ongepast. Maar hoe kon ze anders de veiligheid van haar kleinzoon garanderen? ‘Jolie heeft geen erfelijke vorm van de ziekte,’ antwoordde Kurt.
Dit stelde de bezorgde vrouw enigszins gerust, maar niet helemaal. Niettemin, na zorgvuldige overweging, sprak ze haar steun uit voor de beslissing van haar zoon. Ook Kurt zelf worstelde met besluiteloosheid.
Jolie’s voorstel overviel hem, maar na enig nadenken concludeerde hij dat er geen reden was om te weigeren. Toen hij zijn goedkeuring aan Jolie kenbaar maakte, was ze dolgelukkig en begonnen ze stap voor stap haar plan uit te voeren. Terwijl Kurt nadacht over het levensveranderende verhaal, haalde meneer Chinland herinneringen op aan het gesprek met Jolie van iets meer dan twee maanden geleden.
Van een afstand begon ze te zeggen dat ze meneer Chinland als een tweede vader beschouwde en hoopte dat hij niet zou weigeren. Vervolgens flapte ze eruit dat ze wilde dat hij de voogd van haar zoon zou worden. Aanvankelijk dacht meneer Chinland dat zijn peetdochter aan het ijlen was, maar toen Jolie het hele verhaal vertelde, was de peetvader verbijsterd. Jolie en Kurt hadden niet alleen zo’n gewaagde beslissing genomen, maar ze hadden het ook nog eens zo lang geheim gehouden.
‘Hoe oud is de baby nu?’ vroeg meneer Chinland. ‘Robert is acht maanden oud,’ glimlachte Jolie. ‘Jullie weten allebei echt hoe je moet verrassen,’ legde meneer Chinland uit, nog steeds aan het bijkomen van de schok…
‘Ik wil niet dat Nick over het kind te weten komt voordat ik sterf. Sterker nog, hij zal het pas te weten komen als mijn testament wordt voorgelezen. Ik heb het al laten opstellen en het ligt nu bij de notaris.’
Er is echter nog één aspect dat moet worden opgelost. Robert zal maar één ouder hebben. Ik heb veel aspecten van mijn leven opnieuw bekeken en ik wil niets aan het toeval overlaten.
Kurt heeft ouders, dus als hem iets overkomt, gaat Robert naar hen toe. Maar ik wil dat jij ook rechten hebt, voor het geval dat.’» Omdat hij mensen goed kon inschatten, voelde de oude man aan dat het te gevaarlijk kon zijn om Nick zo te behandelen, ook al verdiende Jolie’s echtgenoot die behandeling volledig. «’Jolie, weet je zeker dat dit de manier is om met je man om te gaan? Hij is een weerzinwekkende man, die zich met zijn middelen inlaat.»
‘Ik bedoel, waarom heb je zo’n wraakgevoel vanuit het graf nodig?’ Hij uitte zijn gedachten, maar hield zich meteen in. ‘Sorry, lieverd, dat ik zo onbeleefd was. Weet je, ik heb hier twee jaar over nagedacht.’
Ik was getuige van Roberts geboorte, zag hoe Kurt van hem houdt en hoe zijn ouders hem aanbidden. Meer heb ik niet nodig. Ik heb de situatie geaccepteerd.
Momenteel erger ik me veel meer aan mensen die tegen me praten over een of andere mystieke genezing. En wat Nick betreft, ik hield zo ontzettend veel van hem, ik geloofde met heel mijn hart in hem. Maar hij bleek het meest ondankbare beest te zijn.
Hij komt naar mijn ziekenhuis alsof het zware arbeid is. Weet je dat zijn vriendinnen hem hierheen hebben gebracht?’ De oude man knikte zwijgend, bitterheid duidelijk zichtbaar op zijn gezicht. ‘En ik zou dit moeten vergeten? Absoluut niet.’
Hij hecht meer waarde aan geld dan aan wat dan ook, dus zo zal ik hem straffen. Het zal een verrassing voor hem zijn. Kijk, ik heb alles voor je verborgen gehouden.
Het was ontzettend moeilijk. Ik wilde je meteen aan mijn zoon voorstellen, maar ik was heel voorzichtig, zodat niemand het per ongeluk zou ontdekken en aan Nick zou vertellen. Dit is misschien wel mijn afscheid van hem.
Ik heb hem zelfs een brief geschreven. De notaris zal hem bezorgen.’ Meneer Ginland deed verschillende pogingen om zijn petdochter ervan te weerhouden. Het leek hem een onverstandige beslissing.
Toch bleef de vrouw bij haar standpunt, en hij moest toegeven. Het is immers haar laatste wil. Die verdient respect.
Temidden van de plotselinge stilte in het notariskantoor was iedereen in gedachten verzonken. Je hoeft natuurlijk geen waarzegger te zijn om te raden dat Nick Jolie op alle mogelijke manieren vervloekte. Mensen zoals hij hebben geen flauw benul dat ze er zelf misschien wel schuld aan hebben en dat het gedrag van anderen een volkomen logische reactie daarop zou kunnen zijn.
