Voordat Kevin kon antwoorden, gingen de zware eikenhouten deuren open. Martin Lee kwam binnen. Hij was een man van zeventig, maar hij bewoog zich met de precisie van een scherpschutter. Hij droeg een enkele, dikke leren map. Hij keek niet naar Kimberly. Hij keek naar mij en knikte nauwelijks waarneembaar.
‘Mevrouw Benjaminson. Meneer Vaughn,’ zei Martin, met een diepe baritonstem die stilte afdwong. Hij ging tegenover Kimberly zitten.
‘Laten we de vrijgaveformulieren ondertekenen, Martin,’ zei Kimberly met een oogverblindende, geforceerde glimlach. ‘Ik ben er klaar voor om de bezittingen in bewaring te nemen.’
Martin legde de map op tafel. Hij vouwde zijn handen samen. « Ik vrees dat er een ernstig misverstand is ontstaan, mevrouw Benjaminson. »
De glimlach verdween even. Slechts een fractie. « Misverstand? Ik snap het niet. De wil was duidelijk. Ik heb het gezien. Papa heeft het me laten zien. »
‘Je hebt een testament gezien,’ corrigeerde Martin zachtjes. ‘Je hebt een concept gezien. Een proefversie, zo je wilt.’
Kimberly lachte nu nerveus. « Een test? Waar heb je het over? Dit is niet grappig. »
‘Nee, dat is het niet,’ beaamde Martin. Hij opende de map en schoof een document over de mahoniehouten tafel. Het papier zag er zwaar, officieel en gebonden uit. ‘Dit is het laatste testament van uw vader, opgesteld en notarieel bekrachtigd slechts drie maanden voor zijn overlijden. Het vervangt alle eerdere versies.’
Kimberly griste de papieren weg. Haar verzorgde nagels tikten nerveus tegen het bureauoppervlak terwijl ze de juridische termen doorlas.
‘Ik… ik begrijp het niet,’ fluisterde ze. ‘Waar is mijn naam?’
‘Lees het gemarkeerde gedeelte, Kimberly,’ zei Martin. Zijn stem verloor zijn professionele warmte. Hij klonk nu koud. Oordelend.
Ze las het. Ik zag het kleur uit haar gezicht wegtrekken, waardoor ze net zo bleek werd als het papier dat ze vasthield. Haar mond ging open, maar er kwam geen geluid uit.
‘Sta me toe,’ zei Martin, terwijl hij de alinea aantikte. ‘Er staat: « Aan mijn dochter, Kimberly, laat ik één dollar na, samen met de herinnering aan de liefde die ze niet beantwoordde. Ik laat mijn gehele nalatenschap, inclusief alle liquide middelen, onroerend goed en beleggingsportefeuilles – in totaal ongeveer driehonderdnegenenzeventig miljoen dollar – na aan mijn schoonzoon, Benjamin Vaughn. » ‘
‘Nee,’ hijgde ze. ‘Nee, dat is onmogelijk. Dat zou hij niet doen. Hij was seniel! Hij wist niet wat hij deed!’
‘Hij was geestelijk en lichamelijk gezond,’ wierp Martin scherp tegen. ‘Ik heb de ondertekening opgenomen. Wilt u de video zien?’
Kimberly stond op en stootte haar stoel achterover. « Dit is een grap. Ben heeft hem gedwongen! Hij heeft een stervende man gemanipuleerd! »
Martin stak zijn hand op. « Gaat u zitten, mevrouw Benjaminson. Er is een aanvulling. Een specifieke instructie met betrekking tot u. »
Ze verstijfde. « Een codicil? »
“Je vader had al verwacht dat je zo zou reageren. Hij had verwacht dat je zou proberen van Benjamin te scheiden zodra hij weg was. Daarom heeft hij een ‘kwade trouw’-clausule toegevoegd.”
Martin sloeg de bladzijde om. « De clausule stelt dat als Kimberly Benjaminson binnen twee jaar na mijn overlijden een echtscheidingsprocedure tegen Benjamin Vaughn start, of als zij dit testament bij een rechtbank aanvecht, de gehele nalatenschap – elke cent – Benjamin zal omzeilen en onmiddellijk zal worden geliquideerd, waarbij de opbrengst naar de United Canine Charity gaat. Bovendien blijven alle schulden die Kimberly in afwachting van deze erfenis heeft gemaakt, volledig haar eigen verantwoordelijkheid. »
De kamer werd doodstil. De airconditioning zoemde, en klonk in de stilte als een brullende straalmotor.
‘Jij… jij hebt vrijdag de scheiding aangevraagd,’ zei Martin, terwijl hij naar een dossier keek dat Kevin hem had gegeven. ‘Benjamin heeft nog niet getekend of bezwaar gemaakt, maar de intentieverklaring is wel ingediend. Omdat de scheiding echter nog niet definitief is, is Benjamin momenteel de enige begunstigde.’
Kimberly draaide zich naar me toe. Haar ogen waren wijd opengesperd, doodsbang, de ogen van een dier dat in een val was gelopen die ze zelf had gezet.
‘Ben,’ stamelde ze. ‘Ben, zeg het hem. Zeg hem dat we gewoon… ruzie hadden. Ik meende het niet. We kunnen dit oplossen.’
Ik leunde achterover in mijn stoel en kruiste mijn benen. Ik keek naar de vrouw die me drie dagen geleden nutteloos had genoemd. De vrouw die de dood van haar vader als een kans had gezien om geld te verdienen.
‘Eigenlijk,’ onderbrak Martin, ‘heeft je vader een persoonlijke brief bijgevoegd. Hij stond erop dat ik die aan je zou voorlezen als we zover zouden komen.’
Kimberly knikte zwakjes en zakte terug in haar stoel. Ze zag er nu klein uit. De Chanel-jurk leek wel een kostuum.
Martin schraapte zijn keel en begon te lezen.
“Kimberly,
Als je dit hoort, betekent het dat je geld boven je gezin hebt verkozen. Het betekent dat je naar je man keek – een goede man die me waste en te eten gaf terwijl jij boodschappen deed – en niets anders zag dan een obstakel.
Ik heb je in de gaten gehouden, Kimmy. Ik heb je mijn bankafschriften zien fotograferen terwijl ik deed alsof ik sliep. Ik heb je plannen zien smeden. Je dacht dat ik te oud, te ziek was om het te merken. Maar stervenden zien alles.
Benjamin toonde me het respect en de liefde die jij nooit hebt getoond. Hij heeft deze erfenis verdiend door zijn karakter, niet door zijn afkomst. Wilde je een uitbetaling? Je krijgt één dollar. Geef het niet allemaal in één keer uit.
Liefs, pap.
