De lucht is koud, maar het lijkt erop dat het interieur lijkt.
Mes joues étaient encore humides.
J’avais mal aux pieds.
Er is een impressie die me laat zien dat ik de indruk krijg die ik heb gekregen.
Et pourtant, la douleur dans ma poitrine était plus forte que tout cela.
Noé m’a trouvé een minuut plus te laat.
Het is niet zo dat ik het goed vind.
Ik weet dat je geen leven hebt.
Het is eenvoudigweg tenu à côté de moi et m’a tendu la main.
Ik vraag het je als je laisser tomber bent.
Ik eis dat het verschrikkelijk is.
Il a dit : « Tes ouders. Ce qu’ils ont dit. Ce qu’ils ont fait. Veux-tu laisser tomber? »
Je kunt niet reageren. Je hoeft niet te wachten.
Een deel van de pagina kan eenvoudig worden bezocht.
Een andere partij kan jaloers zijn op de roeper die weet dat hij het begrijpt.
Het kan heel vervelend zijn om dit te doen.
C’était une file d’attente.
Een zin die je ne pouvais plus oublier.
Puis il l’a dit.
« Als je een laisser-tomber hebt, ben je soutiendrai. Als u de belediging gebruikt, kunt u dat doen. Maar het is geen lui feront plus de mal. Ni à toi. »
Er bestaat een liefde die lijkt op een gedicht.
Op zoek naar een vorm van bescherming.
Cela ressemble à un choix.
Wat je zegt: «Je ne pars pas. »
Je zegt pas als je meer prijs hebt, maar dit is: « Allons-y. »
J’étais toegift en robe. Il était encore en roken.
Dylan slaapt op zijn grootvader.
Nous de avions conduit là-bas plus tôt, après la premier danse, parce que ses yeux commençaient à se fermer en je ne supportais pas l’idee die is’endorme dans een stuk plein de gens dat de mogelijkheid biedt om eerlijker vernederer te zijn.
Linda heeft een embrassé op de voorkant en een belofte: « Nous allons lire deux livres et ensuite, uitsterven van de feux. »
Dylan heeft de man van Noah in zijn greep en mompelt: «Tu viendras me chercher demain? »
Je moet het niet meer doen en het is beschikbaar: «Je ne le raterais pour rien au monde. »
De wereld denkt dat het einde van het leven is bereikt, maar Noah en sommige mensen zijn in hun voiture en hebben een dossier met hun ouders. Comme ça, sans prévenir. Je zult mijn klauwen gebruiken.
Le trajet semblait irréel.
De plaats van ontvangst is zo goed en zo kwaad als het gaat, plus de sombere routes, de ademhaling en de ademhaling.
Mon voile a été fourré sur le siège arrière.
Mijn boeket wordt over mijn genot verdeeld als een trofee fané.
La main de Noé reposiit sur ma cuisse, onbeweeglijk.
Het is moeilijk voor mij dat je een probleem hebt. Peut-être vaut-il mieux laisser tomber.
Je ziet altijd de épaules van Dylans affaire.
Het is altijd zo dat het nieuw is.
Nous n’avons pas frappé doucement.
Noah heeft een slechte polis gevonden die meer naar de poort gaat.
Als je het gevoel krijgt dat je wordt geportretteerd, is de uitdrukking niet schuldig aan een verrassing. Als je een jamais hebt die nieuwe dingen doet, is het een goed idee om te gaan werken.
Il avait tort.
Ik denk dat de poort meer is dan een kind van twee uur plus totaliteit te beledigen. Zonder schuld, zonder dat er sprake is van een onaanvaardbare uitdrukking, is de maîtrisait des années de puis des années. Als je de aandacht niet meer kunt vasthouden, is het de bedoeling dat je een bestaansreden bij het défaut hebt.
Elle beschouwt een tour à tour moi, Noé, puis de nouveau moi.
“Il est tard.”
Noé ne bougea pas.
«Nous ne restons pas longtemps.»
La maison de mon père était eist comme avant.
