‘Matthew,’ zei ze, haar stem breekbaar maar beheerst. ‘Dit had ik niet verwacht.’
Hij wist het ook niet. Hij wist even niet wat hij moest zeggen, totdat Helen naar voren stapte en haar blik vol ongeloof en bezorgdheid van Paige naar de baby’s richtte. « Kindje, » zei ze zachtjes, « gaat het wel goed met je? »
Paige aarzelde even, tilde toen een van de baby’s uit de kinderwagen en hield hem dicht tegen zich aan. ‘Ze zijn geadopteerd,’ legde ze uit, haar stem vastberaden ondanks de trillingen eronder. ‘Hun moeder kon niet voor ze zorgen. Ik kon ze niet achterlaten.’
Helens blik verzachtte en Matthew voelde iets in zijn borstkas bezwijken. Vragen spookten door zijn hoofd, maar wat eruit kwam was simpel. « Waar verblijf je? »
Paige keek naar beneden. « Nergens permanent. Ik wacht op een plekje in een opvangcentrum. »
Dat was genoeg. Helen richtte zich op met de autoriteit van een vrouw die alleen een zoon had opgevoed en veel ergere dingen had meegemaakt dan alleen ongemak. ‘Je blijft niet met drie baby’s op een bankje zitten,’ verklaarde ze. ‘Matthew heeft een leegstaand appartement en hij zal niet met me in discussie gaan.’
Matthew opende zijn mond, maar sloot hem meteen weer, want in feite wilde hij geen ruzie maken. ‘Je kunt blijven,’ zei hij zachtjes. ‘Tot je iets stabiels hebt gevonden.’
Paiges trots flakkerde even op, maar verdween al snel onder de last van de uitputting. « Voor de kinderen, » zei ze uiteindelijk. « Alleen voor hen. »
Het appartement in Cherry Creek was stil en smetteloos, ongebruikt ondanks het comfort. Paige stapte naar binnen alsof ze bang was om voetsporen achter te laten. Terwijl Matthew boodschappen ging doen, nam Helen de leiding met praktische efficiëntie: ze gaf de baby’s de fles, verwarmde water en stond erop dat Paige iets echts at. Toen Matthew uren later terugkwam, was de ruimte veranderd in een levendige plek, gevuld met zachte geluiden en een gevoel van doelgerichtheid.
Later die avond, toen de baby’s eindelijk sliepen, vertelde Paige haar verhaal. Ze sprak over een idee dat ze al jaren koesterde: een digitaal platform dat alleenstaande ouders in contact brengt met gedeelde middelen en echte steun. Ze vertelde ook over een investeerder die een partnerschap beloofde, maar haar bedroog. Ze sprak over schoonmaakklussen, slapeloze nachten en het moment waarop een wanhopige vrouw drie pasgeboren baby’s in haar armen legde en om genade smeekte.
Matthew luisterde onafgebroken. Toen ze klaar was, vroeg hij: ‘Heb je de projectbestanden nog?’
Haar ogen gingen voorzichtig omhoog. « Ja. »
