Tegenover me zat Diane, tussen onze ouders in, als een prinses omringd door haar trouwe onderdanen. Ze zag er zoals altijd perfect uit: haar haar perfect gekapt, haar make-up vlekkeloos en haar uitdrukking getuigde van waardig verdriet.
Op haar schoot hield ze een leren map, en ik merkte dat haar vingers er steeds aan raakten, alsof ze zichzelf ervan wilde verzekeren dat die er nog steeds was.
Onze ouders zaten met hun armen over elkaar, en toen ze me aankeken, zag ik iets dat dieper sneed dan alle woorden van Diane.
Ik zag vijandigheid.
Na alles, na al die jaren, geloofden ze haar nog steeds. Ze keken me nog steeds aan alsof ik de vijand was.
Meneer Harrison kwam de kamer binnen en nam plaats aan het hoofd van de tafel. Hij was een oudere man, kalm en bedachtzaam, met een gezicht dat niets verraadde. Hij schuifelde wat papieren, schraapte zijn keel en begon.
“Ik, George Edward Stewart, bij mijn volle verstand, verklaar hierbij mijn laatste wil en testament. Ik laat mijn huis, mijn spaargeld en al mijn aardse bezittingen na aan mijn kleindochter, Angela Marie Stewart.”
De stilte die volgde was absoluut.
Ik kon niet ademen. Ik kon niet bewegen.
Harrison vervolgde, met een vaste stem.
“George voegde een persoonlijke noot toe. Hij schreef: ‘Angela is de enige in deze familie die nooit iets aan mij heeft gevraagd. Ze is ook de enige die nooit tegen me heeft gelogen.’”
Diane stond al op voordat Harrison was uitgesproken. Haar stoel schraapte luidruchtig over de vloer.
‘Dit is onacceptabel,’ zei ze, met een scherpe maar beheerste stem.
Ze opende haar leren map en haalde er een stapel papieren uit.
“Mijn grootvader werd in zijn laatste maanden overduidelijk gemanipuleerd. Ik heb hier bewijs. E-mails van Angela waarin ze geld eist. Sms’jes waarin ze dreigde hem in de steek te laten als hij zijn testament niet zou wijzigen. Ik heb zelfs een handgeschreven briefje waarin ze toegeeft hem onder druk te hebben gezet.”
Ze smeet de papieren op tafel.
“Dit testament moet worden aangevochten. Mijn grootvader was niet goed bij zijn verstand.”
Ik staarde naar de papieren: e-mails die ik nooit had geschreven, sms’jes die ik nooit had verstuurd, een handschrift dat op het mijne leek, maar het niet was. Ze had alles verzonnen. Ze had weken, misschien wel maanden, besteed aan het opbouwen van een zaak tegen mij met leugens en vervalsingen.
En onze ouders knikten instemmend en geloofden elk woord.
Harrison stak kalm zijn hand op.
« Voordat u uw getuigenis aflegt, mevrouw Stewart, wil ik nog iets met de familie delen. »
Hij greep in zijn aktetas en haalde er een envelop uit.
« Deze brief is geschreven door George Stewart en toevertrouwd aan een derde partij, met de instructie deze te bezorgen als iemand Angela kwaad zou willen doen of dit testament zou willen aanvechten. »
Hij opende de envelop en begon hardop te lezen. Ik keek naar Dianes gezicht terwijl Harrison de woorden van opa las – de leugens die ze in de loop der jaren had verteld, de verhalen die ze had verzonnen om onze ouders tegen mij op te zetten, het vervalste eigendomsbewijs van twee jaar geleden.
Bij elke zin brokkelde Diane’s zelfbeheersing een beetje meer af. Haar gezicht werd bleek. Haar handen klemden zich vast aan de rand van de tafel.
« George bewaarde de originele vervalsing als bewijs van Dianes karakter, » zei Harrison. « Hij voorzag dat ze mogelijk vervalst bewijsmateriaal zou gebruiken om zijn wensen aan te vechten. »
Hij keek mijn zus recht in de ogen.
‘Wilt u de inhoud van uw map nog steeds laten zien, mevrouw Stewart?’
Diane’s stem klonk hoog en gespannen.
“Die brief is nep. Angela moet hem die hebben laten schrijven. Ze heeft hem gemanipuleerd. Ze heeft misbruik gemaakt van een zieke oude man.”
Ze wendde zich wanhopig tot onze ouders.
‘Je gelooft me toch? Je weet dat ik zoiets nooit zou doen.’
Ik stond langzaam op. Mijn benen voelden slap aan, maar mijn stem was vastberaden toen ik sprak.
“Ik heb niemand gemanipuleerd. Maar gisteravond, nadat ik de brief van opa had gevonden, viel Diane me aan. Ze sloeg mijn hoofd tegen de muur en griste de brief uit mijn handen. Ze dacht dat ze het enige exemplaar had vernietigd.”
Ik keek naar de deur.
“Ze had het mis.”
De deur ging open.
