Ik zat daar lange tijd op die koude vloer. Het huis was stil om me heen, maar in mijn hoofd schreeuwde alles het uit.
Elke herinnering die ik had, veranderde van vorm en werd iets nieuws en afschuwelijks.
De familiediners waar ik niet voor uitgenodigd was. De verjaardagsoproepen die nooit beantwoord werden. De manier waarop de stem van mijn moeder altijd gespannen klonk als ik belde, alsof ze zich schrap zette voor iets onaangenaams. De manier waarop mijn vader me niet in de ogen kon kijken op de begrafenis van opa.
Het was niet omdat ik hen had teleurgesteld. Het was niet omdat ik niet goed genoeg was.
Dat kwam doordat Diane tien jaar lang had geprobeerd hen ervan te overtuigen dat ik een monster was.
Alles wat ze hen op een wrede manier vertelde, geloofden ze. En geen enkele keer – in al die jaren – hebben mijn ouders me gebeld om te vragen of er iets van waar was.
Ze hebben Diane’s versie van mij gewoon geaccepteerd. Ze hebben haar toegestaan de echte Angela uit te wissen en mij in hun ogen te vervangen door een slechterik.
Ik was niet de vergeten dochter.
Ik was de dochter die opzettelijk werd vernietigd.
En mijn eigen zus had het met een glimlach op haar gezicht gedaan.
Eerst overviel me het verdriet. Daarna de woede. Een diepe, brandende woede die in mijn maag begon en zich door mijn hele lichaam verspreidde.
Ik wilde schreeuwen. Ik wilde naar boven rennen, mijn ouders wakker schudden en ze dwingen elk woord van deze brief te lezen. Maar ik wist dat dat niet zou werken. Diane had tien jaar lang leugens opgebouwd. Ook hier zou ze wel een verklaring voor vinden. Ze zou zeggen dat opa in de war was, dat hij zijn verstand aan het verliezen was, dat ik hem op de een of andere manier had gemanipuleerd om dit te schrijven.
Ik had slimmer moeten zijn.
Met trillende handen pakte ik mijn telefoon. Ik fotografeerde elke pagina van de brief, voor- en achterkant, en zorgde ervoor dat de afbeeldingen scherp en leesbaar waren. Daarna opende ik mijn e-mail en stelde een bericht op voor meneer Harrison, de advocaat van opa.
Ik vond deze brief vanavond, verstopt tussen de spullen van mijn grootvader, schreef ik. Ik denk dat u hem moet zien vóór de voorlezing morgen. Ik denk ook dat mijn zus het testament mogelijk zal aanvechten met vals bewijs. Houd dit alstublieft vertrouwelijk tot het juiste moment. Ik zal alles morgen uitleggen.
Ik heb de foto’s bijgevoegd en op verzenden gedrukt.
Ik wist niet of het iets zou uitmaken. Ik wist niet of iemand me zou geloven. Maar ik weigerde nog langer uitgewist te worden. Als Diane me wilde vernietigen, zou ze daarvoor moeten vechten.
Ik zat nog steeds op de grond met de brief in mijn handen toen ik voetstappen op de trap hoorde.
Diane verscheen in de deuropening in een zijden pyjama, haar haar perfect in model, zelfs op dit uur. Ze was naar beneden gekomen voor water, maar toen ze me daar zag zitten met tranen over mijn wangen en papieren in mijn handen, verstijfde ze.
Haar blik bleef op de brief gericht.
Ik zag haar gezichtsuitdrukking in een oogwenk veranderen: eerst verbazing, toen berekening, en vervolgens koele, beheerste woede.
‘Geef me dat maar,’ zei ze.
Haar stem was kalm, maar ik hoorde de spanning eronder.
« Nee. »
