‘Ik weet het, schat. Ik ken je. Daarom belde ik.’
Hij heeft nooit uitgelegd waarom hij aan Dianes woorden twijfelde, maar iets in zijn stem die avond is me bijgebleven.
Toen opa overleed, reed ik naar huis om te helpen zijn spullen uit te zoeken. Het huis voelde leeg zonder hem. Maar wat me verraste, was de warmte die ik van Martha, zijn oudere buurvrouw, kreeg. Zij was de enige die oprecht blij leek me te zien.
‘Je grootvader had het altijd over jou,’ zei Martha, terwijl ze mijn gezicht met vriendelijke ogen bestudeerde. ‘Hij zei dat jij de enige eerlijke in die familie was.’
Ze hield even stil, en een droevige uitdrukking flitste over haar gezicht.
“Hij vroeg me om je in de gaten te houden, voor het geval er iets zou gebeuren. Hij maakte zich ergens zorgen over.”
Ik bedankte haar beleefd, maar haar woorden maakten me onrustig op een manier die ik niet kon verklaren.
Binnen in huis merkte ik dat Diane zich vreemd gedroeg. Ze bleef naar opa’s kantoor kijken, waar hij belangrijke documenten bewaarde. Later betrapte ik haar erop dat ze in de keuken tegen onze moeder fluisterde.
‘Ik heb alles geregeld,’ zei Diane met een lage, dringende stem. ‘Ze zal geen probleem vormen.’
Onze moeder knikte opgelucht. Ik stond als aan de grond genageld in de gang, mijn hart bonzend in mijn keel.
Waar hadden ze het over?
Die avond hoorde ik Diane aan de telefoon, haar stem koud en zelfverzekerd.
“De advocaat zal niets in twijfel trekken. Ik heb me hier maandenlang op voorbereid.”
Er was iets vreselijk mis. Ik voelde het tot in mijn botten.
Die nacht, omdat ik niet kon slapen, ging ik naar opa’s oude kast om naar herinneringen te zoeken. Achter een losse plank vond ik een verzegelde envelop, met mijn naam erop geschreven in opa’s wankele handschrift.
Met trillende handen opende ik het. Wat ik erin las, onthulde niet alleen de waarheid. Het onthulde dat alles wat ik over mijn familie – over mijn hele leven – geloofde, een leugen was.
De brief was drie pagina’s lang, geschreven in opa’s wankele handschrift. Het papier was dun en aan de randen versleten, alsof hij het vaak had vastgehouden voordat hij het uiteindelijk wegstopte.
Ik ging op de koude vloer van zijn kantoor zitten, met mijn rug tegen de kast, en begon te lezen. Na de tweede alinea trilden mijn handen zo erg dat ik de bladzijden nauwelijks nog vast kon houden.
Angela, schreef hij,
Ik wil dat je de waarheid weet voordat het te laat is.
Al meer dan tien jaar probeert Diane dit gezin tegen jullie op te zetten. Ze heeft je moeder verteld dat je zei dat ze een slechte ouder was, dat je achter haar rug om over haar praatte. Ze heeft je vader verteld dat je je schaamde voor zijn baan, dat je tegen je vrienden zei dat hij « gewoon een fabrieksarbeider » was. Ze heeft mij verteld dat je niet meer op bezoek wilde komen, dat je me saai en oud vond.
Ik geloofde haar eerst. Jouw ouders geloven haar nog steeds. Maar ik begon er aandacht aan te besteden.
Ik belde je, en je nam altijd op. Elke keer weer. En er klonk liefde in je stem, Angela. Echte liefde – niet de kilheid die Diane beschreef.
Ik keek naar Dianes gezicht toen ze over jou sprak, en ik zag iets wat me rillingen bezorgde. Er was geen verdriet toen ze zei dat je ons in de steek had gelaten. Er was voldoening. Ze genoot ervan.
Ik stopte met lezen. Ik had een beklemmend gevoel op mijn borst, alsof iemand op mijn ribben drukte.
Ik dwong mezelf om door te gaan.
Twee jaar geleden, zo vervolgde de brief, kwam Diane naar me toe met een document over de overdracht van onroerend goed. Ze zei dat het routinepapierwerk was voor de familiestichting. Ze vroeg me om het snel te ondertekenen omdat de bank binnenkort zou sluiten.
Er klopte iets niet, dus ik deed alsof ik tekende, maar schreef mijn naam iets anders dan normaal. Toen de bank het controleerde, ontdekten ze de afwijking en belden ze me op. Angela, ze had mijn handtekening vervalst op een versie die ze zelf had gemaakt. Ze probeerde het huis op haar naam te zetten voordat ik overleed.
De bank wees het af en stuurde me het originele document. Ik heb het bewaard als bewijs. Ik heb het nooit aan je ouders verteld, omdat ik wist dat ze me niet zouden geloven. Diane heeft ze zo stevig in haar macht dat ze niet meer helder kunnen denken.
De laatste alinea brak mijn hart.
Angela, jij bent niet de dochter die dit gezin in de steek heeft gelaten. Jij bent de dochter die is uitgewist. Diane heeft dit opzettelijk en systematisch meer dan tien jaar lang met je gedaan. En het spijt me zo dat ik het niet eerder heb gezien. Het spijt me zo dat ik haar leugens ook maar een moment heb geloofd. Je verdient beter van ons allemaal. Ik hou van je. Ik heb altijd van je gehouden. En ik hoop dat de waarheid je ooit zal bevrijden.
Je grootvader,
George
Voor de complete kookin
