Maar ik voelde ook iets anders: opluchting.
Jarenlang droeg ik in stilte de last van het ‘minder belangrijke’ kind te zijn, van wie verwacht werd dat het wreedheid zou verdragen ter wille van de vrede. Het loslaten van die rol was angstaanjagend, maar ook bevrijdend.
Een week later kwamen mijn ouders naar mijn appartement. Deze keer geen gelach. Geen grappen. Alleen excuses – onhandig en onvolledig, maar oprecht. Ik luisterde zonder te onderbreken. Ik vergaf ze niet meteen. Ik zei dat vergeving tijd zou kosten en respect moeite zou vergen.
Wat Amanda betreft, ze heeft sindsdien niet meer met me gesproken. En dat is prima.
Soms is het verliezen van mensen die je pijn hebben gedaan helemaal geen verlies, maar een correctie.
Ik deel dit verhaal niet om medelijden op te wekken, maar om tot nadenken aan te zetten. Hoe vaak verontschuldigen we wreedheid omdat die van « familie » komt? Hoe vaak zwijgen we om te voorkomen dat we voor lastig of dramatisch worden uitgemaakt?
Als je ooit vernederd, afgewezen of uitgelachen bent door juist de mensen die je zouden moeten beschermen, dan ben je niet de enige. En het is niet verkeerd van je om voor jezelf te kiezen.
Wat zou jij in mijn plaats hebben gedaan: stilletjes weglopen, of terugkomen en je waardigheid herwinnen?
