‘Ik heb net bevestiging gekregen,’ zei ik, terwijl ik mijn telefoon omhoog hield , ‘dat de betalingen nog steeds teruggedraaid kunnen worden.’
Mijn vader stapte naar voren, met trillende stem. « Emily, laten we dit even onder vier ogen bespreken. »
Ik keek hem aan – echt aan – voor het eerst in jaren. « Je had de kans om te praten. Je koos ervoor om te lachen. »
Amanda barstte in tranen uit, de mascara liep uit over haar wangen. De gasten bewogen ongemakkelijk heen en weer, sommigen stonden op, anderen fluisterden dringend.
‘Ik zeg niets op,’ zei ik uiteindelijk. ‘Ik neem gewoon afstand. Het fonds zal niet langer de kosten dekken die ervoor zorgen dat ik niet langer als familie word beschouwd.’
Ik gaf de microfoon terug aan Rachel.
Toen liep ik naar buiten – dit keer met opgeheven hoofd.
Ik hoorde niet meteen wat er gebeurde nadat ik vertrokken was, maar mijn telefoon begon onophoudelijk te trillen nog voordat ik thuis was. Oproepen. Sms’jes. Voicemails. Mijn ouders smeekten me om « redelijk te zijn ». Amanda beschuldigde me ervan haar bruiloft te hebben verpest. Verre familieleden – mensen die me nooit eerder hadden verdedigd – wilden ineens « de zaken uitpraten ».
De volgende ochtend kwam de waarheid aan het licht.
Zonder dekking van de kosten door het fonds eiste de locatie betaling voordat de ruimte beschikbaar werd gesteld. De band vertrok. Het cateringpersoneel pakte vroegtijdig zijn spullen in. Gasten werden uren voor het geplande einde van de receptie verzocht te vertrekken. Wat de gelukkigste dag van Amanda’s leven had moeten zijn, eindigde in verwarring, schaamte en onbetaalde rekeningen.
Ik voelde daar geen enkele vreugde in.
