« Breng je dit echt ter sprake tijdens de kalkoen? » vroeg Rick.
« Ja, » antwoordde ik. « Omdat ik lang genoeg heb gewacht. »
« Je zei dat je jezelf niet zou ruïneren door ons te helpen, » zei ze.
« Je zei dat alles goed ging! Ivy… waarom beloof je nou een luchtkasteel en doe je dan zo? »
« Nou, technisch gezien is er geen juridische overeenkomst, » zei Rick. « Dat papier dat je ons hebt laten tekenen? Dat houdt geen stand in de rechtbank. »
« Ik heb het niet over de rechtbank, » zei ik.
« Ik heb het over eerlijkheid. Ik heb het over je vertrouwen. »
« Je doet alsof we je bestolen hebben, Ivy! » zei mijn zus.
Ik verliet hun huis voor het dessert.
Het was ontrouw. Het was het soort verraad dat je pas weet als het je overkomt.
Een week later bracht ik de overeenkomst naar mijn advocaat. Hij bekeek het en knikte toen vriendelijk.
« Dat is te informeel, » zei hij. « Het spijt me, Ivy. »
Ze maakten helemaal geen ruzie.
Hun stilte sprak boekdelen.
Maanden verstreken en ik besefte wat ik verloren had… geen geld, maar de illusie dat mijn zus en ik iets echts hadden.
Toen kwam ik op een middag Julia tegen, een gemeenschappelijke vriendin die ik al tijden niet meer had gezien.
Terwijl we praatten, werd haar uitdrukking bezorgd.
« Ik heb gehoord wat er met Lisa en Rick is gebeurd! » zei ze. « Gaat het wel goed met je zus? »
« Ik heb geen idee waar je het over hebt, Julia. We hebben nog niet gepraat, » zei ik langzaam.
« O… » Julia aarzelde.
