“Met welk geld?”
De vraag hing in de lucht tussen ons. We wisten allebei dat hij zich geen hotel voor onbepaalde tijd kon veroorloven. We wisten allebei dat dit nog maar het begin van zijn problemen was.
Terrence, zei ik zachtjes.
“Dit hoeft niet het einde te zijn. Als je haar verlaat, als je toegeeft dat deze hele situatie verkeerd is, kunnen we hier samen uitkomen.”
Hij keek me aan met vermoeide ogen.
“Ze is mijn vrouw, mam. Ik kan haar niet zomaar in de steek laten.”
« Ze heeft je in de steek gelaten op het moment dat ze jouw toekomst heeft verkwist aan sieraden en wellnessvakanties. »
“Zo eenvoudig is het niet.”
“Ja, dat klopt. Zo simpel is het.”
Zonder een woord te zeggen stapte hij in zijn SUV en reed weg, waardoor ik op mijn veranda achterbleef, me eenzamer voelend dan ik me had gevoeld sinds de dood van mijn man.
De rest van de dag ging als een waas voorbij. Ik heb op het politiebureau een verklaring afgelegd waarin ik niet alleen de aanval, maar de hele confrontatie tot in detail beschreef.
De agent die mijn verklaring opnam, rechercheur Reynolds, was grondig en professioneel.
‘Mevrouw Mitchell,’ zei ze toen we klaar waren, ‘ik moet u vragen, is dit de eerste keer dat uw schoondochter fysiek agressief tegen u is geweest?’
Ik heb over de vraag nagedacht.
« Ja, fysiek wel, maar ze is al jaren emotioneel manipulatief. »
“Kunt u dat nader toelichten?”
Ik vertelde haar over de geleidelijke isolatie van mijn zoon, hoe Lennox hun bezoekjes altijd leek te plannen op momenten dat ik er niet bij kon zijn. Hoe ze Terrence had overgehaald om familiebijeenkomsten en feestdagen over te slaan. Ik legde uit hoe ze mijn zoon langzaam tegen me had opgezet, door hem te laten geloven dat zijn moeder overdreven kritisch en bemoeizuchtig was, en hoe de financiële situatie was.
Rechercheur Reynolds vroeg: « U zei dat ze hun huis hadden verkocht en meer dan $600.000 van het geld hadden uitgegeven. »
Ik zei: « Binnen een paar maanden waren ze weg. »
Detective Reynolds floot zachtjes.
“Dat is een hoop geld dat zo snel opgaat.”
« Ze heeft een dure smaak en geen enkel besef van hoe ze binnen haar middelen moet leven. »
‘En uw zoon ging hiermee akkoord?’
Ik zuchtte.
“Mijn zoon is volledig gemanipuleerd door deze vrouw. Hij ziet niet wat ze hem aandoet, wat ze met zijn toekomst en met ons gezin doet.”
Die avond zat ik alleen thuis aan de keukentafel met een kop thee en dacht ik voor het eerst echt na over mijn situatie.
Het indienen van een aanklacht tegen Lennox was slechts het begin. Ze zou terugkomen. Ze zouden allebei terugkomen. En de volgende keer zouden ze misschien niet zo direct zijn over hun eisen.
Ik dacht aan het huis in Maple Street, het huis dat ik hen had helpen kopen. 40.000 dollar van mijn pensioenspaargeld. Geld waar ik decennia voor had gewerkt. Geld dat in feite was weggegooid, samen met de rest van hun vermogen.
Maar toen herinnerde ik me iets.
Toen ze het huis kochten, kwam er papierwerk bij kijken, heel veel papierwerk. En omdat ik een aanzienlijk deel van de aanbetaling had gedaan, had de vastgoedadvocaat aangedrongen op bepaalde beschermingsmaatregelen.
Ik liep naar mijn archiefkast en pakte de map met het opschrift ‘Aankoop Terrence House’. Daarin zaten kopieën van alle documenten van de verkoop, waaronder iets wat ik bijna was vergeten: een schuldbekentenis.
De advocaat had erop aangedrongen toen ik ze die 40.000 dollar gaf.
« Mevrouw Mitchell, » had hij destijds gezegd, « ik raad u ten zeerste aan dit als een lening in plaats van een schenking te regelen. Dat beschermt uw belangen en zorgt ervoor dat uw zoon de ernst begrijpt van het accepteren van zo’n groot bedrag. »
Destijds heb ik geprotesteerd.
Ik wilde het niet alleen doen. Ik wilde mijn zoon helpen, maar Terrence had er zelf op aangedrongen.
Mam, ik wil je graag terugbetalen. Dit moet officieel zijn.
De schuldbekentenis was duidelijk. $40.000 terug te betalen tegen 5% jaarlijkse rente, waarbij de betalingen 1 jaar na de aankoopdatum zouden beginnen. De lening was gedekt door het onroerend goed zelf, wat betekende dat ik een wettelijk belang in het huis had.
Maar ze hadden het huis verkocht zonder mij terug te betalen, zonder zelfs maar iets te zeggen over de openstaande lening.
Ik pakte mijn telefoon en draaide het nummer van James Crawford, de advocaat die de oorspronkelijke aankoop had afgehandeld.
Zijn secretaresse vertelde me dat hij me de volgende ochtend kon ontvangen.
Die nacht heb ik nauwelijks geslapen. Ik bleef maar denken aan Terrence als klein jongetje, hoe hij tijdens onweersbuien in mijn bed kroop, hoe trots hij was geweest toen hij zijn diploma haalde, hoe hij had gehuild op de begrafenis van zijn vader en beloofd had dat hij altijd voor me zou zorgen.
Waar was die jongen gebleven? Hoe was hij die man geworden die zwijgend toekeek terwijl zijn vrouw zijn moeder mishandelde?
De volgende ochtend trok ik zorgvuldig mijn beste pak aan en reed naar het kantoor van James Crawford.
Hij was een voorname man van in de zestig met zilvergrijs haar en een uitstraling die respect afdwong.
‘Mevrouw Mitchell,’ zei hij, terwijl hij me hartelijk de hand schudde. ‘Het spijt me te horen over uw problemen. Gaat u alstublieft zitten en vertel me wat er is gebeurd.’
Ik heb de hele situatie uitgelegd: de verkoop van het huis, het verkwiste geld, de mishandeling, de arrestatie.
James luisterde onafgebroken en maakte af en toe aantekeningen op een notitieblok.
Toen ik klaar was, leunde hij achterover in zijn stoel en bekeek me aandachtig.
‘Bessie,’ zei hij. ‘Begrijp je wel dat je hier aanzienlijke juridische mogelijkheden hebt?’
« Wat bedoel je? »
De schuldbekentenis die uw lening van $40.000 garandeerde, stond geregistreerd als een pandrecht op het onroerend goed. Toen uw zoon het huis verkocht zonder die schuld te voldoen, heeft hij de voorwaarden van de schuldbekentenis geschonden. U hebt gronden voor zowel contractbreuk als onrechtmatige toe-eigening.
Ik voelde iets in mijn borst fladderen. Niet echt hoop, maar iets sterkers dan berusting.
“Wat betekent dat in de praktijk?”
« Dat betekent dat u een rechtszaak kunt aanspannen voor het volledige bedrag van de lening plus rente plus schadevergoeding. »
« En omdat de schuld is gedekt door onroerend goed, kunt u mogelijk andere activa in beslag nemen om het vonnis te voldoen. »
“Welke andere activa?”
James glimlachte grimmig.
“Nou, laten we eens kijken wat uw zoon en schoondochter nog over hebben na hun koopwoede.”
Het volgende uur legde James mijn opties uitvoerig uit.
Ik zou een civiele rechtszaak kunnen aanspannen om terugbetaling van de lening te eisen, plus rente en schadevergoeding. Ik zou ook strafrechtelijke aanklachten kunnen indienen wegens verduistering, aangezien ze eigendom dat gedeeltelijk van mij was, zonder mijn toestemming hebben verkocht.
‘Maar James,’ zei ik, ‘ik wil het leven van mijn zoon niet verwoesten. Ik wil alleen dat hij begrijpt dat daden gevolgen hebben.’
Soms, Bessie, is het liefste wat je voor iemand van wie je houdt kunt doen, stoppen met hem of haar te beschermen tegen de gevolgen van zijn of haar eigen keuzes.
Daar dacht ik aan tijdens de autorit naar huis.
Beschermde ik Terrence door Lennox toe te staan hem te manipuleren? Moedigde ik zijn slechte beslissingen aan door er altijd voor hem te zijn als hij viel?
Tegen de tijd dat ik thuis was, had ik mijn besluit genomen.
Ik heb James Crawford gebeld en hem gezegd dat hij de rechtszaak moest aanspannen, niet alleen tegen Lennox, maar tegen beiden.
Ze waren getrouwd. Ze hadden samen besloten het huis te verkopen en zouden samen de gevolgen onder ogen zien.
Toen deed ik iets anders.
Ik heb een slotenmaker gebeld en al mijn sloten laten vervangen. Ik heb een alarmsysteem met camera’s geïnstalleerd dat iedereen vastlegt die mijn terrein nadert.
Ik wilde me niet nog een keer laten verrassen.
Die middag belde Terrence.
Mam, Lennox is op borgtocht vrij. We moeten praten.
Nee, dat doen we niet.
Mam, alsjeblieft. Het spijt haar dat ze je geslagen heeft. Ze was gewoon overstuur.
Terrence, je vrouw heeft 40.000 dollar van me gestolen en me vervolgens mishandeld toen ik weigerde jullie beiden onderdak te bieden nadat jullie meer dan een half miljoen dollar hadden verkwist. Er valt niets meer te bespreken.
Wat bedoel je met 40.000 dollar gestolen?
Ik legde uit over de schuldbekentenis, over het hypotheekrecht op het huis en over de rechtszaak die ik die ochtend had aangespannen.
De stilte aan de andere kant van de lijn duurde zo lang dat ik dacht dat hij misschien had opgehangen.
‘Mam,’ zei hij uiteindelijk, zijn stem trillend. ‘Je kunt ons niet aanklagen. We zijn familie.’
‘Je hebt gelijk, Terrence. We zijn familie. Daarom deed wat je deed zoveel meer pijn dan wanneer een vreemde van me had gestolen.’
We hebben niet van je gestolen.
Je hebt een huis verkocht waar nog een hypotheek van $40.000 op rustte, zonder mij dat geld terug te betalen. Hoe zou je dat noemen?
Opnieuw een lange stilte.
Voor welk bedrag eist u een rechtszaak?
$40.000 plus 3 jaar rente plus juridische kosten plus schadevergoeding voor onrechtmatige toe-eigening en contractbreuk. Mijn advocaat schat het totaalbedrag op ongeveer $60.000.
We hebben geen $60.000.
Daar had je eerder aan moeten denken, voordat je je vrouw je hele toekomst liet verkwisten aan sieraden en spabehandelingen.
Mam, alsjeblieft. Kunnen we niet iets regelen? Misschien kunnen we het je in termijnen terugbetalen.
Bedoel je zoals in de oorspronkelijke schuldbekentenis stond? Die je drie jaar lang hebt genegeerd voordat je het huis verkocht?
Ik hoorde hem zwaar ademhalen aan de andere kant van de lijn.
Waar verblijf je? vroeg ik.
Een motel. Het goedkoopste dat we konden vinden.
Hoe lang kun je het je veroorloven om daar te blijven?
Misschien een week. Twee weken als we voorzichtig zijn.
En wat dan?
Ik weet het niet, mam. Echt niet.
