« Dit is het werk van Victor Sutton, » zei Chester botweg. « Hij gebruikt zijn militaire connecties om je te laten verdwijnen. We stappen naar de media. We beweren dat hij middelen gebruikt voor persoonlijke vendetta’s. »
‘En hoe zit het met de video?’ vroeg Rebecca zachtjes. ‘Die ik heb gefilmd. Als we naar de media stappen, komt die video naar buiten en belanden we allemaal in de gevangenis.’
« Wij zeggen dat het zelfverdediging was, » zei Chester. « Zeg dat Jake als eerste aanviel. »
‘Niemand zal dat geloven,’ zei Spencer.
« We slaan terug, » zei Chester. « We zoeken uit wie Victor gebruikt en we zorgen ervoor dat ze ermee stoppen. »
Ze beseften niet dat ze al in de gaten werden gehouden. Op het dak, drie deuren verderop, lagen twee van Victors leerlingen plat op de grond met richtmicrofoons.
Die nacht, toen de Dolans het huis van Wayne verlieten, verdwenen er nog twee. Arnold Ross werd in zijn nek geschoten met een verdovingspijl. Spencers vriendin, Virginia, vond een figuur op de achterbank van haar auto.
« Rijd waar ik je zeg, anders schiet ik je hier ter plekke dood. »
Virginia reed naar een beginpunt van een wandelroute in West Virginia. « Loop die route. Als je voor zonsopgang bij het rangerstation bent, mag je blijven leven. »
Ze verloor drie tenen door bevriezing. Ze heeft nooit aan iemand verteld wat er werkelijk gebeurd was.
Negen doelen bereikt. Nog acht te gaan.
Hoofdstuk 5: Het onderzoek
Victor zat in zijn kantoor in Fort Bragg. Elke operatie was vlekkeloos verlopen. Zijn telefoon trilde.
De sheriff heeft contact opgenomen met de lokale FBI. Hij beweert dat militaire middelen worden misbruikt. Een onderzoek wordt verwacht.
Victor glimlachte kil. Hij pakte zijn bureautelefoon en belde de basiscommandant, generaal Raymond Cross.
« Meneer, ik moet u informeren over een zich ontwikkelende situatie met betrekking tot mijn familie. »
Tien minuten later zat Victor tegenover generaal Cross, met een map tussen hen in. De video. De documentatie. Alles.
‘Jezus, Victor,’ zei generaal Cross. ‘Je speelt hier met vuur.’
“Ja, meneer.”
‘Je wilt weten of ik je zal steunen als de FBI aan de deur komt kloppen.’
« Ik wil dat u de waarheid weet voordat ze arriveren, meneer. »
Generaal Cross leunde achterover. « Ik heb dit gesprek nooit gehad. Wat er ook in Pinehurst gebeurt, is een zaak voor de lokale politie. Als u ernaar vraagt, zal ik zeggen dat u sinds kerstochtend onafgebroken op de basis bent geweest. Verder weet ik niets. »
« Dank u wel, meneer. »
“Victor, ik help je omdat ik hetzelfde zou doen als iemand mijn kind pijn zou doen. Maar als dit voorbij is, gaan we een lang gesprek voeren over waar de grens ligt.”
De FBI arriveerde op 3 januari. Ze hebben Victor vier uur lang ondervraagd.
« Sheriff Dolan beweert dat u de verdwijningen van negen mensen in scène hebt gezet met behulp van militaire middelen, » aldus de hoofdagent.
“Dat is nogal een beschuldiging. Ik ben continu op deze basis geweest. Mijn studenten hebben regelmatig trainingen gevolgd.”
Ze interviewden vijftien studenten. Ze vertelden allemaal hetzelfde verhaal. Continue training. Geen verlof.
‘Kolonel,’ zei de agent gefrustreerd. ‘Negen mensen die bij dat incident betrokken zijn, worden vermist. Heeft u er wel eens aan gedacht dat ze misschien op de vlucht zijn omdat ze schuldig zijn?’
‘Dat lijkt waarschijnlijk,’ zei Victor.
De FBI was vertrokken. Chesters laatste poging was mislukt.
Op 5 januari verdween Wayne Dolan spoorloos. Op 6 januari verdween Spencer Dolan uit zijn pandjeshuis. Elf slachtoffers minder. Nog zes te gaan.
Rebecca kreeg een complete zenuwinzinking. Ze kwam schreeuwend aan bij Fort Bragg. Ze werd opgenomen op de psychiatrische afdeling. Victor heeft haar één keer bezocht.
‘Het spijt me,’ fluisterde ze. ‘Ben jij het?’
‘Nee, dankzij jou niet,’ zei Victor, en hij liep weg.
Die nacht verdwenen er nog drie Dolans spoorloos. Chester had de overgebleven zes in zijn huis verzameld. De stroom viel uit. Chester werd twaalf uur later alleen wakker.
Op zijn keukentafel stond een laptop met een videobeeld. Wayne in een zeecontainer. Spencer in een betonnen cel. De anderen in detentiecellen.
Er verscheen een bericht: Je hebt een keuze, sheriff. Geef jezelf aan voor corruptie. Beken dat je de aanval op Jake Sutton hebt verzwegen en treed af. Of ik begin de gijzelaars één voor één te elimineren. Je hebt 24 uur.
Chesters telefoon ging. Het was Victor.
“Ik zei toch dat je het moest bewijzen. Dat lukte niet. En nu zitten we hier.”
“Dit is ontvoering! Terrorisme!”
‘Denken jullie soms dat wat jullie familie heeft gedaan minder monsterlijk is, omdat hij het overleefd heeft? Ze probeerden hem voor de lol te vermoorden. Vierentwintig uur, sheriff. Bekennen, aftreden, verantwoordelijkheid nemen. Of ik doe met jullie familie hetzelfde als wat jullie met mijn zoon probeerden te doen. Alleen ben ik er beter in.’
Chester zat urenlang in zijn keuken. Hij overwoog de FBI te bellen. Maar ze zouden hem nooit geloven.
Bij zonsopgang op 7 januari liep Chester Dolan het gerechtsgebouw van Moore County binnen. Hij had een laptop bij zich met daarop de video van Rebecca en documenten die zijn corruptie bewezen.
“Ik wil volledige immuniteit voor mijn zoon, mijn nichtje en Spencers moeder. In ruil daarvoor beken ik schuld aan alles.”
De deal werd gesloten. Chester bekende en accepteerde vijftien jaar gevangenisstraf. Zijn onschuldige familieleden werden diezelfde avond vrijgelaten. Wayne, Spencer en de anderen werden nooit gevonden.
