« Nou, vertel het hem snel! Anders denkt hij misschien dat hij hier wel kan blijven. Dit huis is voor mijn ouders, niet om anderen te ontvangen. »
De wereld stond stil. Een zwaar gewicht drukte op mijn borst. Was dit wat ik was geworden – een lastpost in het huis van mijn zoon?
Ik lag de rest van de nacht wakker, stil. Bij zonsopgang, voordat iemand wakker werd, pakte ik stilletjes mijn tas in en vertrok. Ik wilde geen afscheid. Ik wilde geen pijn meer.
In de bus terug naar het kamp kwamen eindelijk de tranen. Ik gaf Nam en zijn vrouw niet de schuld. Ik gaf mezelf alleen de schuld dat ik arm was, dat ik hem niet de vader had gegeven die hij met trots zou verwelkomen.
Terwijl de bus denderend over de weg reed, ging mijn telefoon. Het was Nam. Ik aarzelde voordat ik opnam.
« Papa! Waar ben je? Ik werd wakker en je was weg, » zei hij met trillende stem.
« Ik ben naar huis gegaan, zoon, » zei ik zachtjes. « Ik voelde me daar niet op mijn gemak. »
Hij zweeg en sprak toen met een krakende stem:
« Pap… het spijt me van gisteravond. Ik had niet zo tegen je moeten uitvallen. Heb je… heb je gehoord wat we zeiden? »
Ik antwoordde niet. Tranen stroomden over mijn gezicht.
‘Pap,’ vervolgde hij, ‘weet je waarom ik dat grote huis heb gekocht?
Het was zodat jij en mama een plek hadden wanneer jullie op bezoek kwamen. Ik was alleen bang dat de woorden van mijn vrouw jullie zouden kwetsen.
Maar jullie twee zullen altijd mijn fundament zijn – denk alsjeblieft nooit anders.”
Zijn stem brak volledig; ik hoorde het snikken van dezelfde jongen die ik ooit op mijn schouders door de rijstvelden droeg.
Ik glimlachte door de tranen heen en mompelde:
« Ik begrijp het, zoon. Zolang jij maar gelukkig bent, dat is het enige wat telt. »
Maar diep van binnen wist ik dat er iets gebroken was: een wond die door de tijd wel dof kon worden, maar nooit helemaal kon helen.
Terwijl de bus langs de zonovergoten rijstvelden reed, keek ik uit het raam en mompelde:
“Uiteindelijk blijft het platteland de meest vredige plek voor een vader zoals ik.”
