‘Nee,’ zei ik kalm. ‘Dit gaat over verantwoording.’
De sheriff legde het proces uit: keuzes, consequenties en het feit dat er direct een aanklacht kon worden ingediend. Daniels handen trilden. Voor het eerst in jaren zag hij eruit als een jongen die besefte dat hij een grens had overschreden die hij niet meer kon uitwissen.
‘Ik ga,’ zei hij uiteindelijk. ‘Ik pak mijn spullen.’
‘Dat is al geregeld,’ antwoordde Elaine. ‘Mark komt met een vrachtwagen.’
Daniel staarde naar het onaangeroerde bord. ‘Dus dat is alles? Ontbijt en verraad?’
‘Dit,’ zei ik, terwijl ik hem recht in de ogen keek, ‘is ontbijt en grenzen.’
Hij vertrok zonder nog een woord te zeggen. Boven sloegen de laden dicht, waarna er een diepe stilte in huis viel. Ik merkte toen dat mijn schouders niet meer zo gespannen aanvoelden als voorheen.
‘Je hebt het juiste gedaan,’ zei sheriff Reed kalm terwijl hij opstond.
Ik knikte, mijn hart zwaar maar helder. Van een kind houden betekent niet dat je pijn moet accepteren. Dat had ik te laat geleerd – maar ook weer niet te laat.
Toen ze vertrokken, kneep dominee Harris in mijn hand. « Genezing begint vandaag. »
Toen de deur dichtging, zat ik alleen aan tafel, het eten koelde af – maar voor het eerst in jaren voelde ik warmte vanbinnen.
Daniel verhuisde die middag. Ik keek vanaf de veranda toe hoe dozen in de verhuiswagen werden geladen, zijn bewegingen stijf, zijn trots gekrenkt. Hij keek niet achterom.
Die nacht was het stil in huis – vredig stil. Ik sliep ongestoord door tot de ochtend. Geen verhoogde stemmen. Geen voetstappen in de gang.
Gewoon vrede.
