Ik greep in mijn zak en haalde een kleine afstandsbediening tevoorschijn. Ik had dit eerder met het audiovisuele team afgesproken en hen verteld dat ik een « ontroerende familiemontage » had om mijn toespraak te begeleiden. Ze hadden het bestand niet gecontroleerd.
‘Mijn dochter, Lily, heeft deze maand een lesje over liefde geleerd,’ zei ik, mijn stem verhardend. ‘Ze heeft het van haar oma geleerd.’
Ik drukte op de knop.
Het enorme projectiescherm achter het altaar, dat gewoonlijk gebruikt wordt voor hymnen en schriftlezingen, kwam tot leven.
Er was geen onscherpte. Geen filter. Geen zachte muziek.
Het eerste beeld was de vuilniszak. Het zwarte plastic kleefde aan Lily’s snikkende lichaam.
Het tweede was de achterkant van haar benen, gezwollen en paars.
Het derde was de videoclip. Victoria’s stem galmde door de hoogwaardige geluidsinstallatie van de kerk, vervormd maar onmiskenbaar.
“Je bent walgelijk. Geen enkele man zal ooit van een varken houden.”
Er klonk een zucht van verbazing uit de zaal, als lucht die uit een vacuüm wordt gezogen. Het was een fysiek geluid, een collectieve terugslag. Een vrouw op de tweede rij liet haar liedboek vallen.
Ik keek niet naar het scherm. Ik keek naar Victoria .
Ze probeerde op te staan, maar het lukte niet. Haar benen waren slap. Haar mond opende zich, een zwart gat van schrik, maar er kwam geen geluid uit. Ze keek wanhopig om zich heen, op zoek naar een bondgenoot, op zoek naar een meelevende blik.
Ze vond er geen.
‘Dit,’ zei ik, wijzend naar het scherm waar nu een foto van een blauwe plek in de vorm van een handafdruk op Lily’s arm te zien was, ‘is wat er in naam van discipline is gedaan. Dit is wat er achter een glimlach verborgen zat.’
De stilte was absoluut. Ze was zwaar, verstikkend. De predikant stond als aan de kant, zijn Bijbel tegen zijn borst geklemd.
‘Politie?’ zei ik in de microfoon, waarmee ik de vraag beantwoordde die in de lucht hing. ‘Nee. Die had ik nog niet nodig. De wet komt later wel. Rustig. Netjes.’
Ik boog me dichter naar de microfoon. « Maar de schade? De waarheid? Die behoort jou toe. Haar gemeenschap. »
Ik keek Victoria recht in de ogen. Haar gezicht was volledig bleek geworden, waardoor ze eruitzag als een wassen beeld dat in de hitte aan het smelten was.
“Fijne kerst, Victoria.”
Ik liet de microfoon vallen. Hij maakte geen gierend geluid; hij landde met een doffe plof op de met tapijt bedekte traptrede. Ik liep door het gangpad. David staarde naar het scherm, zijn gezicht een masker van afschuw en besef. Hij keek niet naar mij. Hij keek naar zijn moeder, en voor het eerst in zijn leven zag hij een monster.
Ik liep door de dubbele deuren de koude winternacht in. De lucht voelde fris en schoon aan.
Hoofdstuk 4: De uitwissing
De nasleep was geen vuurstorm. Het was een vrieskou.
We hebben niet meteen de politie gebeld, hoewel mijn advocaat de volgende ochtend wel een contactverbod heeft aangevraagd. Maar de echte straf was niet juridisch, maar sociaal.
Victoria werd niet gearresteerd. Ze werd uitgewist.
Dat was mijn bedoeling. Arrestaties kunnen worden verdraaid. Advocaten kunnen de context verdraaien. Maar schaamte? Schaamte is in een stad als deze een levenslange straf.
De buren kwamen niet meer bij haar op bezoek. De postbode maakte geen praatje meer. De vrouwen van de kerk, haar lijfwacht, wilden niet meer naast haar zitten. Ze vormden een nieuwe kring, een kring waar de vrouw die een kind had geslagen geen deel meer van uitmaakte. Haar telefoon hield op met rinkelen. Haar aanzien verdween als sneeuw voor de zon.
Ze werd een spook in haar eigen leven.
Die nacht ontwaakte David uit de schaduw van zijn kindertijd. Hij huilde drie dagen lang. Hij verontschuldigde zich bij Lily tot zijn stem schor was. Hij was niet perfect, maar hij was eindelijk wakker. We verbraken alle banden. Geen financiële steun. Geen bezoekjes. Geen telefoontjes.
Weken later probeerde ze met me te praten.
