Ik doe mijn best, ik ben nog steeds op de goede weg en ik geef haar veel emotionele steun en hulp in het huishouden. Ik kook, maak schoon en doe boodschappen – toch? Maakt het ook uit?
Ze vertelde me dat liefde niet rechtvaardigt dat je eeuwig ten koste van iemand anders leeft, en dat ze mijn schuldgevoel over mijn eigen ouders niet langer zal financieren. Dat deed echt pijn.
Ik doe mijn best. Ik ben niet lui. Ik heb gewoon nog niet de juiste gelegenheid gevonden. En als ik die vind, geloof me, zal ik me herinneren hoe ze me al die tijd heeft behandeld. Ik zal die dubbele maatstaven niet vergeten.
Dus heb ik het mis als ik van mijn vrouw verwacht dat ze mijn ouders net zoveel helpt als zij de hare? Zouden we niet als een team moeten werken? Ik vraag haar niet om te stoppen met voor haar gezin te zorgen – ik vind alleen dat het gelijk moet zijn. Is dat niet waar eerlijkheid om draait?
