Twee jaar geleden verliet mijn vrouw me, waardoor ik op het moeilijkste moment van mijn leven alleen achterbleef met onze kinderen. Na een moeizame periode waarin we ons gezin langzaam maar zeker weer hadden opgebouwd, zag ik haar weer in een café, alleen en in tranen. Wat ze vervolgens tegen me zei, sloeg me volledig uit het veld.
Familiespelletjes
Advertentie
Toen Anna ons appartement verliet met alleen een koffer en een verkoudheid, en zei: « Ik kan er niet meer tegen », stond ik daar met onze vierjarige tweeling, Max en Lily, in mijn armen.
Mijn waardigheid was aan diggelen, maar niet zo erg als mijn hart. Ze keek me niet eens meer aan. Het was alsof er een schakelaar was omgezet. Het ene moment waren we een gezin, en het volgende moment stond ik er alleen voor, met twee kinderen en een berg rekeningen.
Het begon allemaal doordat ik mijn baan verloor en we in een van de duurste steden van het land woonden. Ik was software engineer bij een techbedrijf dat gouden bergen beloofde, maar er gebeurden duistere dingen en het bedrijf ging failliet voordat we er erg in hadden. Van een zescijferig salaris ging ik van de ene op de andere dag naar een werkloosheidsuitkering.
Advertentie
De dag dat ik Anna het nieuws vertelde, zag ik de teleurstelling in haar ogen. Ze was marketingdirecteur, een van de meest perfect verzorgde vrouwen die ik ooit had gezien. Zelfs na onze bruiloft zag ik haar nooit met een haar uit model of een kreukel in haar kleren.
Zelfs tijdens de bevalling zag ze er onberispelijk uit, als een echte prinses, en dat was ook wat ik zo mooi aan haar vond. Maar ik had nooit kunnen bedenken dat ze ons op het moeilijkste moment zou verlaten.
Het eerste jaar was een hel. Tussen de overweldigende eenzaamheid, de constante zorgen over geld en de uitputting van het combineren van werk en kinderen, voelde ik me alsof ik verdronk.
‘s Nachts reed ik voor taxidiensten via apps en overdag bezorgde ik boodschappen. Tussendoor probeerde ik voor de kinderen te zorgen. Max en Lily waren er kapot van en bleven maar vragen waar hun moeder was.
Ik deed mijn best om twee vierjarigen uit te leggen dat hun moeder een tijdje weg zou zijn, maar ze leken het niet te begrijpen.
Gelukkig woonden mijn ouders vlakbij. Ze hielpen me ‘s avonds met de tweeling en wanneer ik het nodig had, maar ze konden ons niet financieel ondersteunen. Ze waren al met pensioen en hadden zelf moeite om de stijgende kosten van levensonderhoud te betalen.
Max en Lily waren echter mijn steun en toeverlaat. Hun kleine armpjes om me heen aan het eind van de dag, hun stemmetjes die zeiden: « We houden van je, papa, » hielden me op de been. Ik kon ze niet teleurstellen. Ze verdienden minstens één ouder die bereid was de wereld aan hun voeten te leggen.
Ik ben blij te kunnen zeggen dat het tweede jaar na Anna’s vertrek heel anders was. Ik vond een freelance baan als ontwikkelaar en de klant was zo onder de indruk van mijn vaardigheden dat ze me een vaste functie op afstand aanboden bij hun cybersecuritybedrijf.
Het salaris was niet langer zescijferig, maar wel stabiel. We verhuisden naar een warmer appartement en ik begon weer voor mezelf te zorgen. Ik ging naar de sportschool, kookte gezonde maaltijden en stelde een routine op voor de kinderen. We overleefden niet langer alleen maar; we hadden eindelijk het gevoel dat we echt leefden.
En toen, precies twee jaar nadat Anna vertrokken was, zag ik haar weer.
Familiespelletjes.
Ik zat in een café vlakbij ons nieuwe huis aan mijn computer te werken terwijl Max en Lily op de kleuterschool waren. De geur van versgemalen koffie hing in de lucht en het zachte geroezemoes van de gesprekken maakte het een ideale omgeving om me te concentreren.
Ik had niet verwacht haar te zien opkijken.
Ze zat alleen aan een tafeltje in een hoek, met gebogen hoofd en tranen die over haar wangen stroomden. Ze leek niet op de vrouw die ik me herinnerde, de zelfverzekerde marketingdirectrice in designerkleding en met een perfect kapsel.
Nee, die vrouw leek gebroken. Haar jas was verbleekt, haar haar dof en haar diepe, donkere kringen verraadden slapeloze nachten.
Even zakte de moed me in de schoenen. Het was de vrouw die ons in de donkerste periode van ons leven in de steek had gelaten.
Ze was vertrokken om « een beter leven voor zichzelf op te bouwen », zonder een werkloze echtgenoot of een tweeling om voor te zorgen, toch? Dat leidde ik af uit haar koude en afwijzende opmerking.
We waren een last geworden, en ze wilde meer.
