— Denk je dat we kunnen verkopen wat we maken, pap?
Ik bekeek hun creaties… prachtige, unieke jurken, vol liefde.
‘Jullie zijn zoveel meer waard dan dat, meiden,’ fluisterde ik. ‘Jullie zijn geweldig.’
Afgelopen donderdag veranderde alles.
De ochtend was zoals elke andere begonnen. De meisjes werkten aan nieuwe ontwerpen. Ik was koffie aan het zetten toen de deurbel ging.
Toen ik het opende, dacht ik dat ik een spook zag.
Lauren was er.
Ze was veranderd. Elegant, verzorgd, alsof ze jarenlang aan haar imago had gewerkt. Een zonnebril ondanks de grijze lucht. Toen ze die afzette, had ze een harde blik.
« Mark, » zei ze scherp.
Ik verstijfde.
Ze kwam ongevraagd binnen. Haar blik gleed over onze bescheiden woonkamer, onze naaitafel, ons leven. Ze trok haar neus op alsof er iets vies rook.
‘Je bent nog steeds dezelfde loser,’ zei ze, hard genoeg zodat de meisjes het konden horen. ‘Woon je nog steeds in dat… krot? Een echte man bouwt een imperium op, verdient geld.’
Mijn kaken klemden zich op elkaar. Maar ik zei niets.
Emma en Clara waren, versteend van angst, gestopt met naaien. Ze konden haar niet zien, maar ze hoorden de giftige ondertoon in haar stem.
« Wie is daar, pap? » fluisterde Clara.
‘Dat is je… moeder,’ antwoordde ik met moeite.
Er volgde een oorverdovende stilte.
Lauren stapte naar voren, haar hakken tikten op onze versleten vloer.
— Meiden! Jullie zijn zo gegroeid!
« We kunnen niet zien, weet je nog? » antwoordde Emma. « We zijn blind. Daarom ben je toch weggegaan? »
Lauren aarzelde even, maar herpakte zich toen:
— Natuurlijk… Wat ik bedoelde was dat ik elke dag aan je denk.
‘Dat is grappig,’ antwoordde Clara ijzig. ‘Niet één keer.’
Ik ben nog nooit zo trots geweest.
Lauren schraapte haar keel, zichtbaar aangedaan.
— Ik ben niet met lege handen gekomen. Ik heb iets voor je.
Ze legde twee kledinghoezen op de bank. Daarna een grote envelop. Het leek wel een geënsceneerde scène.
« Dit zijn designerjurken, » zei ze. « Van het soort dat je je nooit zou kunnen veroorloven. En vanbinnen zit geld. Genoeg om je leven te veranderen. »
Emma schudde Clara de hand. Ze zeiden niets.
‘Waarom?’ vroeg ik. ‘Waarom nu, na 18 jaar?’
Ze glimlachte, maar haar ogen bleven leeg.
— Omdat ik mijn dochters terug wil. Ik wil ze het leven geven dat ze verdienen.
Ze haalde een opgevouwen document tevoorschijn en legde het op de envelop.
— Maar er is één voorwaarde.
‘Welke aandoening?’ vroeg Emma, haar stem trillend.
— Het is simpel, mijn liefste. Je kunt dat allemaal hebben… maar je moet voor mij kiezen. Niet voor hem.
De stilte is giftig geworden.
