Noah, hoewel zwijgzaam, zorgde in stilte voor mij. Hij dekte de tafel, hielp me met koken en liet kleine briefjes achter, geschreven in een fijn handschrift:
« Wees niet bang. »
« Ik ben niet zoals zij. »
Op een stormachtige nacht werd ik wakker van een hard gebonk.
Ik ging naar beneden en zag Nicolas, kletsnat, met ogen die brandden van woede.
Hij greep mij ruw vast:
« Je bent van mij, Elena! Niemand kan je hebben – zelfs hij niet! »
Ik probeerde me los te rukken, maar Noah verscheen uit de schaduwen. Hij duwde Nicolas weg en gebaarde wanhopig: Rennen!
Achter mij hoorde ik een worsteling: gespetter, geschreeuw en toen stilte.
Toen de politie arriveerde, werd Nicolas’ lichaam in het meer gevonden. Noah was verdwenen.
DE WAARHEID OVER DE ERFENIS
Na de begrafenis leerde ik de waarheid kennen.
De villa en alle familiebezittingen werden door hun overleden vader onder één vreemde voorwaarde nagelaten:
Het landgoed is volledig eigendom van Noach.
Maar als Noach trouwt vóór zijn dertigste,
wordt Nicolas de wettelijke beheerder.
Als Nicolas overlijdt, moet al het vermogen aan een goed doel worden geschonken.
Nicolas, hoewel de tweeling, had nergens recht op. Hij kon het fortuin alleen beheren via Noahs wettige huwelijk.
Dus hij verleidde me, vervalste een huwelijk en gebruikte me als zijn ‘papieren vrouw’ – met het plan om alles op te eisen en ons vervolgens allebei weg te sturen.
Iedereen behalve Noah en ik was betrokken bij zijn bedrog.
Arme Noach… hij dacht dat hij echt een vrouw en een thuis had. Maar hij was slechts een pion in het wrede spel van zijn broer.
