Ter illustratie.
Eerst kon ik haar niet aankijken. Maar toen barstte ze in tranen uit, zittend op een klapstoel.
Toen ging haar moeder naast haar zitten en pakte zachtjes haar hand.
“Praat met ons, lieverd,” zei ze.
En Stacey opende zich eindelijk.
“Ik was depressief”, gaf ze toe.
Ik ben een paar maanden geleden mijn baan kwijtgeraakt. Ik heb gelogen en gedaan alsof alles goed ging. Maar dat is niet zo. Ik kom nauwelijks mijn appartement uit. Ik blader online door ieders gelukkige leven en voel me onzichtbaar.
Tranen stroomden over haar wangen. « Ik wilde je dag niet verpesten. Ik wilde me gewoon belangrijk voelen. »
Bijvoorbeeld.
Haar pijn was rauw en echt.
Plotseling veranderde mijn woede in angst.
« We helpen je, » zei mama. « Vanaf morgen. »
En dat deden we.
Stacey begon de week daarop met therapie bij Dr. Martinez. Ze ziet hem regelmatig en werkt aan zichzelf. Ze heeft een nieuwe baan gevonden, slikt medicijnen en praat twee keer per week met me.
Het is bijna een jaar geleden. We bouwen onze band langzaam weer op.
Die dag was pijnlijk. Maar als het mijn zus uit de duisternis heeft gehaald, was het misschien toch niet helemaal een verlies
