Ik stond op.
« Je hebt gelijk, » zei ik. « Niemand gebruikt het. Omdat het van Robert is. En wat zei je net? Dat heeft hem uitgewist. »
Ze knipperde met haar ogen. Ze was geschokt dat ik iets had gezegd.
« Dat geld ligt daar niet te wachten tot iemand anders het opeist. Het hoort bij hem. Bij ons. Elke dollar kwam van verjaardagen, bonussen, munten die we aan betere dingen hadden kunnen besteden. Maar dat deden we niet. Omdat we in zijn toekomst geloofden. »
Mijn stem trilde, maar ik vervolgde.
« Als we geluk hebben, helpt hij misschien ooit zijn broers en zussen. Maar voor nu? Het blijft. Onaangeroerd. »
Amber gaf geen antwoord. Ze stond op, pakte haar tas en vertrok. De voordeur sloot zachtjes.
« En ik dan? » vroeg Steven. « Is ze me gewoon vergeten? Typisch. »
« Maak je geen zorgen, lieverd, » zei ik. « Oom Martin en opa brengen je naar huis. »
« Geniet gewoon van je toetje, » zei Jay. « Chocoladetaart en citroentaart vanavond. Je moeder moet nadenken over haar gedrag. »
Martin pakte mijn hand en kneep er stevig in.
« Hé, » zei hij zachtjes. « Je hebt het juiste gedaan. »
« Ik vond het vreselijk om te zeggen. »
« Ik weet het, » fluisterde hij. « Maar je moest het zeggen. »
Heerlijke Indiase gerechten die je minstens één keer moet proberen
Ter illustratie
Later, nadat de afwas was gedaan en het huis stil was geworden, trilde mijn telefoon. Een berichtje van Amber.
« Je bent zo egoïstisch, Clara. Ik dacht dat je van Steven hield alsof het je eigen kind was. Blijkbaar niet. »
Ik staarde naar het bericht en verwijderde het vervolgens zonder te reageren.
Want liefde draait niet om schuldgevoel. Het is geen transactie. En het is zeker niet iets om als wapen te gebruiken als de dingen niet gaan zoals je wilt.
Dit fonds draait niet alleen om geld. Het draait om slaapliedjes. Wetenschappelijke kits. Gevouwen pagina’s in astronomieboeken. Met lijm bedekte frisdrankraketten, gelanceerd met wilde hoop.
Dit was Roberts droom, bevroren in de tijd.
Het nu accepteren is alsof ik hem weer helemaal kwijtraak. En ik had al meer begraven dan welke moeder dan ook zou moeten.
De volgende ochtend vond Martin me zittend op de vloer in Roberts kamer. Ik haalde zijn oude telescoop weg. Hij zat nog steeds onder de vingerafdrukken.
Martin ging zonder een woord naast me zitten en sloeg zijn warme hand om me heen.
We zaten in stilte – de soort die vasthoudt, niet oordeelt.
