‘Er zit nog een document in de envelop, Evelyn,’ zei ik.
Ze keek naar beneden. Haar handen trilden zo erg dat ze de foto nauwelijks vast kon houden. Ze schoof het tweede document eruit.
Kennisgeving tot ontruiming.
Haar ogen dwaalden af naar de vetgedrukte letters. Ze las de eerste regel, toen de tweede. Haar mond ging open, maar er kwam geen geluid uit. Ze keek me aan, en voor het eerst zag ik oprechte angst. Geen manipulatie. Angst.
‘Jij… jij zet me eruit?’ hijgde ze. ‘James! James, zeg het haar! Dit kun je niet doen! Ik ben je moeder!’
James keek haar eindelijk aan. Zijn ogen waren rood, maar zijn stem was vastberaden. « En Maya is mijn dochter. En [Naam] is mijn vrouw. Je hebt hen pijn gedaan. Je hebt ons pijn gedaan. »
‘Maar… waar moet ik dan heen?’ Haar stem steeg tot een hysterische toon. ‘Dit is mijn thuis!’
‘Nee,’ corrigeerde ik haar. ‘Het is óns huis. Het was jullie huis zolang jullie het gezin dat het ons ter beschikking stelde respecteerden. Jullie hebben die afspraak verbroken toen jullie besloten ons te saboteren.’
Ik stond op. De beweging was abrupt en ze schrok.
‘De nutsvoorzieningen worden met ingang van morgen op een andere naam overgezet’, zei ik, de feiten opsommend alsof ik in een directiekamer zat. ‘De maandelijkse toelage is stopgezet. De telefoonlijn wordt om twaalf uur ‘s middags afgesloten. U heeft dertig dagen om het pand te verlaten, conform de wettelijke voorschriften. Ik raad u aan die tijd te gebruiken om een levensstijl te vinden die u zich wél kunt veroorloven.’
‘Je bent een monster,’ spuwde ze me toe, terwijl de tranen over haar wangen stroomden en haar make-up verpestten. ‘Jij ondankbare, gemene kleine…’
‘Ik ben de vrouw die haar gezin beschermt,’ onderbrak ik, mijn stem een octaaf lager. ‘Ik ben de vrouw die jullie etentjes, jullie kleren en jullie onderdak betaalde, terwijl jullie achter mijn rug om beledigingen fluisterden. Ik heb het allemaal voor James getolereerd. Maar toen jullie mijn dochter aanvielen? Toen verloor je je immuniteit.’
Ik wees naar de deur.
« Vertrekken. »
Ze keek James nog een laatste keer aan. ‘Hij heeft haar niet gered. Hij heeft niet eens met zijn ogen geknipperd.’ Dat besef brak haar. Haar imperium, gebouwd op manipulatie en schuldgevoel, stortte in één klap in elkaar.
Ze greep haar handtas – dezelfde tas waarmee ze het paspoort had gestolen – en vluchtte. De voordeur sloeg dicht, waardoor de muren trilden.
De stilte die volgde was diepgaand. Het was niet ongemakkelijk. Het was een zuiverende stilte. Het voelde alsof de luchtdruk in de kamer na jaren van overdruk plotseling weer normaal was geworden.
James slaakte een lange, trillende ademteug en legde zijn hoofd op tafel. Ik liep naar hem toe en legde een hand op zijn schouder. Hij reikte omhoog en kneep in mijn hand.
‘Het spijt me,’ fluisterde hij.
‘Het is voorbij,’ zei ik.
Maya keek naar de foto die op tafel lag. Ze pakte hem op en scheurde hem doormidden.
‘Mogen we nu een toetje?’ vroeg ze.
Epiloog: De nieuwe architectuur
