Maar van binnen deed ik mezelf een stille, vaste belofte.
“Jij hebt hier controle over, Jess. Je bent met hem getrouwd, niet met haar. Jij krijgt het leven, niet de drama.”
En toen hadden we Willa.
James huilde de eerste keer dat hij haar vasthield. Ik huilde om haar, deze volslagen vreemde die me op de een of andere manier al in zijn bezit had…
“Jij bent mijn hele wereld, Willa,” mompelde ik tegen haar. “Ik zou oorlogen voor je voeren.”
“Dit haar,” zei ze.
“Niemand in onze familie heeft zulk haar… We hebben allemaal steil haar. Niet golvend en…”
Maar Evelyn lachte niet.
In de loop der jaren verrijkte Evelyn haar gesprekken met wat zij graag ‘grappen’ noemde.
“Ze is schattig! Ik bedoel… als ze echt van ons is.”
Ik forceerde altijd een glimlach, ik zei altijd tegen mezelf dat ik niet moest happen. Maar die opmerkingen bleven bij me hangen, verzamelden zich in de hoeken van mijn geest als stof dat ik niet weg kon krijgen.
Willa was drie jaar oud en groeide prima.
Toen kwam Vaderdag.
Een groot, gemengd Vaderdagdiner. Een soort vredesoffer.
Het voelde veilig. Het leek eenvoudig.
“Jessica,” zei ze. “Je bent niets meer dan een leugenaar. Ik geef je de kans om de waarheid te ontdekken.”
“Ik heb geen idee waar je het over hebt, Evelyn,” zei ik eenvoudig.
“Je hebt mijn zoon gecheat. Dat meisje,” zei ze met een steek in de lucht richting Willa. “… dat kind is niet mijn kleindochter. En ik heb een DNA-test om het te bewijzen!”
Alles stopte.
James was al naar het toilet voordat Evelyn haar lelijke onthulling deed.
Mijn hart bonsde niet. Dat hoefde ook niet. Want… ik wist het.
Mijn moeder pakte een aardbei uit haar bakje, stopte hem in haar mond en toen glimlachte ze.
“Evelyn,” zei ze.
“Jij arme, arme kerel! Willa is natuurlijk niet de dochter van James.”
Toen vervolgde mijn moeder.
“James is onvruchtbaar, Evelyn. Dat is hij al jaren.”
“Weet je, ik werk in een vruchtbaarheidskliniek”, zei ze.
Toen James en Jessica besloten een gezin te stichten, vroegen ze mij om hulp. James stemde ermee in om een donor te gebruiken. Het was een medische beslissing, genomen door twee volwassen mensen die graag een kind wilden.
Evelyns mond ging open, sloot zich en ging weer open. Ze zag eruit alsof ze onder water probeerde te ademen, wanhopig en gedesoriënteerd.
Hij bleef in de deuropening staan en fronste zijn wenkbrauwen.
“James… is dat waar?” Evelyn zag hem.
“Dat Willa niet jouw kind is? Dat je zelf geen kinderen kunt krijgen? Dat jullie een spermadonor hebben gebruikt?”
Mijn man knikte langzaam.
“Alles wat je net zei is waar. Behalve één ding: Willa is mijn kind.”
James keek haar aan.
“Omdat je lang geleden al duidelijk hebt gemaakt… dat als iets niet biologisch van jou is, het niet telt. Je zei het zelf: ‘Als het geen bloedverwantschap is, is het geen familie.’ Je zei het toen Jason en Michelle Ivy, hun dochter, adopteerden. Ik wilde niet dat je dit deel van ons leven zou vergiftigen.”
“Ik ben je moeder, James,” zei ze.
“En ik ben vader,” zei hij. “Ik heb ervoor gekozen… om een gezin te stichten met liefde, niet alleen met genen. En ik heb ervoor gekozen dat gezin te beschermen tegen mensen die alleen bloedlijnen zien.”
De woorden van mijn man kwamen niet omhoog of trilden niet. Ze landden, weloverwogen en definitief.
James kwam terug naar de tafel en ging naast me zitten, met zachte ogen terwijl hij Willa’s hand vastpakte. Haar kleine vingertjes sloten zich instinctief om de zijne, alsof ze had gewacht op dat moment van geruststelling.
“Papa?” vroeg ze. “Zitten we in de problemen?”
“Zelfs geen klein beetje, Willa.”
Die avond pakten we onze tassen en verhuisden naar het huis van mijn moeder.
We hebben Evelyn daarna nooit meer gezien. Ze verbrak alle banden met ons.
“Je hebt je keuze gemaakt.”
Dat deed hij.
En hij heeft nooit meer achterom gekeken.
Maar Evelyn? Die werd een gesloten deur.
Ik lieg niet, in het begin deed het pijn.
