In haar leven zag ze niet haar aanbiddende, onderdanige zoon, maar een man vol koude, destructieve woede.
« Hoe kon je? » fluisterde hij, zijn stem trillend van de pijn van verraad. « Al die tijd… heb ik je verdedigd. Ik heb tegen Chloe gezegd dat je gewoon tijd nodig had. Ik heb excuses voor je verzonnen… en jij hebt dit gepland? Mijn vrouw vernederen op onze trouwdag? Ons huwelijk kapotmaken? » De woorden « mijn vrouw » waren een verklaring, een permanente streep in het zand.
Voordat Eleanor een zielige verdediging kon stamelen, een zielig: « Het was een grapje… je hebt me verkeerd begrepen, » stapte Richard naar voren. Zijn gezag was absoluut. Zijn stem was zacht, maar droeg de zwaarte van het definitieve vonnis van de rechter.
« Eleanor, » zei hij, terwijl hij haar aanstaarde. « Je gaat naar Chloe om je excuses aan te bieden. Daarna pak je je spullen en verlaat je onmiddellijk dit huis. We zullen je… toekomst… in dit gezin later bespreken. »
De onuitgesproken dreiging was angstaanjagend. De val had Eleanor niet alleen gevangen; hij had haar ook de macht en status ontnomen waar ze zo wanhopig naar had verlangd. Haar plan had op de meest spectaculaire en openbare manier mogelijk averechts op haar uitgepakt.
Mark kwam rechtop uit de bibliotheek, zijn moeder aan haar lot overlatend. Hij pakte mijn hand vast, waar iedereen bij was, vastberaden en onwrikbaar. Hij leidde me naar het midden van de dansvloer en gebaarde de band om ons nummer te spelen.
Hij trok me naar zich toe, zijn ogen staarden in de mijne, gevuld met een mengeling van bewondering, diep spijt en gepassioneerde, pasgeboren liefde. « Het spijt me zo, » fluisterde hij, alleen in mijn oren. « Ik was zo blind. Ik heb nooit gezien. Maar nu zie ik. God, Chloe, nu zie ik alles. Ik hou van je. Laten we onze eerste dans hebben. »
Terwijl we sierlijk over de dansvloer bewogen, waren we niet langer alleen maar pasgetrouwden. We vormden een verenigd front, een vesting die in een oogwenk was gesmeed, onverwoestbaar. Nadat het gif was verwijderd, was de rest van de bruiloft een vreugdevolle, ongeremde viering. Eleanor verdween, als een geest die een paar korte uren door de gangen spookte voordat ze door haar eigen geschreven waarheid werd verbannen.
Een week later belde Richard me. Opnieuw, oprecht en verontschuldigend, verontschuldigde hij zich namens de familie. Hij verzekerde me dat Eleanor niet langer betrokken was bij de sociale of financiële zaken van de familie en, zoals hij het zelf zei, « met langdurig, persoonlijk verlof was ». Vervolgens vroeg hij mijn mening over een zakelijke kwestie, een mogelijke overname die hij overwoog. De machtsverhoudingen waren niet alleen verschoven; ze waren compleet verschoven. Ik was niet zomaar een echtgenote; ik was een gerespecteerd adviseur, een bewezen strateeg.
Die avond stond ik in mijn nieuwe kleedkamer en keek naar mijn echte trouwjurk, de prachtige die daar al die tijd veilig had gehangen. De nepjurk, bevlekt en versleten, was al weggegooid als een mislukte strategie. Ik streek met mijn hand over de perfecte, ongerepte zijde. Een langzame, bedachtzame glimlach verspreidde zich over mijn gezicht. Het was de glimlach van een koningin die haar troon verdedigde. Mijn vooruitziende blik redde niet alleen mijn trouwdag; het stelde ook mijn hele toekomst veilig.
