« Elena! » riep Victoria. « Alsjeblieft! Denk aan het schandaal! We kunnen je betalen. Alles wat je maar wilt. »
‘Ik wil jouw geld niet, Victoria,’ zei ik. ‘Ik heb mijn eigen geld. Ik had mijn eigen bedrijf voordat ik Daniel leerde kennen, weet je nog? Dat bedrijf dat jij een ‘hobby’ noemde?’
Ik opende de deur.
‘Ik ga ervandoor,’ zei ik. ‘Ik ga naar een echte dokter. En daarna ga ik naar het politiebureau.’
« De politie? » riep Sterling uit, buiten adem.
« Poging tot gedwongen medische interventie, » somde ik op. « Fraude. Dat is een misdaad, dokter. Een overtreding. »
Ik ging de hal in. De waterval stroomde nog steeds. De piano speelde nog steeds. Maar de luxe voelde nu verstikkend aan.
Ik liep de voordeur uit en bevond me in het felle zonlicht.
Mijn telefoon trilde. Het was Daniel.
Daniel: Ik ga naar huis. Het spijt me zo. Ik vervang de sloten. Ze komt nooit meer in onze buurt.
Ik glimlachte.
Ik hield een taxi aan.
‘Waar gaat u naartoe, mevrouw?’ vroeg de chauffeur.
« Het politiebureau, » zei ik. « En dan… de babywinkel. Ik heb een wieg nodig. »
Hoofdstuk 5: De gevolgen
De gevolgen waren snel en meedogenloos.
Dr. Sterling verloor zijn vergunning om als arts te werken in minder dan een week. Het College van Artsen tolereert niet dat artsen diagnoses vervalsen om illegale abortussen voor winst te faciliteren. Hij wordt momenteel strafrechtelijk vervolgd.
Victoria werd uit het familietrustfonds gezet. Daniel sprak zich voor het eerst in zijn leven uit. Hij liet de opname horen aan de raad van bestuur van het familiebedrijf. Ze werd ontslagen als president. Ze verhuisde naar een klein appartement in Florida en we hebben een contactverbod dat haar verbiedt om binnen 150 meter van onze zoon te komen.
Zes maanden later beviel ik.
Het was een jongen. We noemden hem Leo.
Hij werd geboren op de berg Sinaï, onder de hoede van dokter Gupta.
Hij kwam schreeuwend naar buiten. Hij had tien vingers, tien tenen en een hart dat klopte als dat van een overlevende.
Hij was perfect.
Terwijl ik hem in mijn armen hield in de herstelkamer, kuste Daniel me op mijn voorhoofd.
« Hij is magnifiek, » fluisterde Daniel, terwijl de tranen in zijn ogen opwelden.
‘Hij is het,’ zei ik.
Ik keek naar mijn zoon. Ik dacht aan die man die zijn hart wilde laten stilleggen voor een simpele controle. Ik dacht aan die vrouw die van hem af wilde omdat hij een last was.
Ik kneep er steviger in.
‘Jij hebt voor hem gevochten,’ zei Daniël. ‘Jij hebt hem gered.’
« Ik heb gewoon wat onderzoek gedaan, » glimlachte ik.
Ik wierp een blik op het nachtkastje. De opnamepen lag er nog, in mijn tas. Ik zou hem bewaren. Niet als wapen, maar als herinnering.
Een herinnering dat moederinstinct het beste diagnostische hulpmiddel ter wereld is. En dat de meest angstaanjagende monsters zich soms niet onder het bed verstoppen: ze dragen witte jassen en luxe pakken.
