Een kwartier later kwam Carol terug.
Ter illustratie
Haar gezicht was vlekkerig, haar ogen rood van het huilen. Ze knielde voor Emma neer en pakte haar handen vast.
« Ik had het helemaal mis, » begon ze.
« Je hebt helemaal niets gedaan om dit te verdienen. Ik wist gewoon niet hoe ik het moest loslaten. Ik was bang mijn zoon te verliezen. En daardoor ben ik verbitterd geraakt. Maar jij bent geen vergissing, Emma. Je hoort bij deze familie, bij het beste deel. Als je me de kans geeft, wil ik graag opnieuw beginnen. »
Emma keek me aan voor advies. Hij knikte.
Ze knikte lichtjes.
Toen omhelsde ze Carol.
Brian pakte mijn hand, met tranen in haar ogen. En op dat moment begon er iets te veranderen.
In de maanden die volgden, begon Carol te verschijnen. Zondagse ontbijtjes. Koekjes bakken met Emma. Een ware inspanning.
Deze kerst gaf ze Emma een delicaat sieradendoosje met een ballerina die ronddraaide als je hem opende. Emma koesterde het.
Uitsluitend ter illustratie.
En deze zomer plande Carol iets onverwachts: een professionele familiefotoshoot in het park.
Ze koos een thema: bijpassende outfits. Iedereen kwam.
En Emma stond centraal op elke foto.
Op één foto lacht ze en omhelst ze Brian en mij. Carol zit naast ons, met een warme glimlach.
Die foto staat nu op onze schouw.
Niet de foto die ons buitengesloten moest houden, maar de foto die ons eindelijk liet zien hoe een echt gezin eruitziet.
