Tiffany rende naar de woonkamer, haar hakken klapperden van haast. « Kevin! Kevin! Je moeder is helemaal doorgedraaid! »
Ik leunde tegen het aanrecht en luisterde naar de gedempte, panische uitleg in de andere kamer. Een koud, vastberaden gevoel bekroop me. Toen Kevin even later in de deuropening verscheen, er moe en geïrriteerd uitzien in zijn verkreukelde pak, met Tiffany die zich als een slachtoffer aan zijn arm vastklampte, wist ik precies hoe dit zou aflopen.
‘Mam,’ begon Kevin , met die betuttelende toon die hij sinds zijn huwelijk had aangenomen. ‘Tiffany heeft me over je beslissing verteld. Vind je niet dat je een beetje overdrijft?’
‘Dramatisch?’ vroeg ik. ‘Mijn eigen zoon noemt me dramatisch omdat ik weiger om onbetaald voor zijn vrouw te zorgen?’
“Het is Kerstmis, mam. Het is familie. We kunnen het nu niet afzeggen.”
‘Ik zei niet dat ik moest afzeggen,’ corrigeerde ik hem. ‘Ik zei dat ik er niet zou zijn. Jullie zijn volwassenen. Jullie kunnen toch wel een etentje organiseren?’
Tiffany onderbrak ons en plaatste zich als een menselijk schild tussen ons in. « Zie je wel? Ze is irrationeel! Ik werk, Margaret! Ik kan geen vrije dagen opnemen om te koken. Mijn carrière is belangrijk! »
Haar « carrière » bestond uit een parttimebaantje in een boetiek, dat ze alleen dankzij Kevins connecties had kunnen bemachtigen .
‘Huur dan een cateraar in,’ stelde ik voor met een vriendelijke glimlach.
‘Catering kost een fortuin!’ snauwde Kevin . ‘Waarom duizenden uitgeven als je ook… als je gewoon…’
‘Wanneer kan ik het gratis doen?’ vulde ik aan.
De stilte tussen ons was dik van onuitgesproken wrok. Kevin zuchtte en streek met zijn hand door zijn haar. « Kijk, mam. Misschien zit je wel in een… hormonale crisis. We kunnen het hier later over hebben. Maar wees voor nu gewoon redelijk. Na de vakantie is alles weer normaal. »
‘Normaal,’ herhaalde ik. Hun normaal was mijn uitwissing.
‘Nee, Kevin ,’ zei ik vastberaden. ‘De dingen zullen niet terugkeren naar normaal. Want ik vertrek morgen.’
Tiffany slaakte een verstikte kreet. » Morgen?! Mijn familie komt over drie dagen! »
‘Dan kunnen jullie maar beter beginnen met groenten snijden,’ zei ik, terwijl ik het keukenlicht uitdeed en langs hen naar de trap liep. ‘Ik moet nog spullen inpakken.’
Terwijl ik de trap op liep en hen in de donkere keuken achterliet, voelde ik een trilling in mijn zak. Het was een melding op mijn telefoon. Een e-mail.
Het was geen e-mail van een reisbureau. Het kwam van oom Alejandro , de rijke patriarch van Tiffany ‘s familie. De onderwerpregel luidde: Documenten ontvangen. We moeten praten.
Ik glimlachte in de duisternis van de gang. Tiffany dacht dat ik gewoon op vakantie ging. Ze had geen idee dat ik daarmee een lont had aangestoken die haar hele leven in de as zou leggen.
Die nacht, terwijl Tiffany en Kevin beneden in wanhopig gefluister ruzie maakten, deed ik mijn slaapkamerdeur op slot en opende mijn laptop. Het was tijd om de tweede fase van mijn plan te bekijken.
Drie maanden eerder, tijdens het opruimen van Kevins thuiskantoor – een klus die Tiffany beneden haar stand vond – had ik een vergeten map gevonden tussen de muur en de archiefkast. Die zat vol met bankafschriften, creditcardaanvragen en uitgeprinte e-mails.
Nieuwsgierigheid is gevaarlijk, maar intuïtie is een overlevingsmechanisme. Ik lees ze.
Wat ik ontdekte, bezorgde me de rillingen over mijn lijf. Tiffany had geld uitgegeven dat ze niet hadden – duizelingwekkende bedragen. Er waren creditcards op Kevins naam waar hij duidelijk niets van wist, volledig volgeboekt met luxeartikelen. Er waren persoonlijke leningen afgesloten met hoge rentes. In totaal had ze een geheime schuld van meer dan $50.000 opgebouwd.
Maar de meest angstaanjagende ontdekking was een uitgeprinte e-mailwisseling tussen Tiffany en een vriendin. Daarin besprak ze een strategie om Kevin ervan te overtuigen mijn huis te verkopen – het huis waar ik voor betaald had, waar ik dertig jaar had gewoond – om « in hun toekomst te investeren ». In werkelijkheid was het om haar schulden af te lossen voordat de deurwaarders aan de deur zouden kloppen.
Ik had die nacht niet geslapen. In plaats daarvan had ik een privédetective ingehuurd, een discrete man genaamd meneer Vance , die mijn advocaat had aanbevolen.
Meneer Vance was dieper gaan graven. Hij ontdekte dat Tiffany ‘s « succesvolle carrière » verzonnen was; ze verdiende het minimumloon. Hij kwam erachter dat ze tegen haar eigen familie had gelogen en tegen oom Alejandro en haar zus Valyria had gezegd dat Kevin een zakenman was en dat ik een rijke matriarch was die van plan was Tiffany alles na te laten in mijn testament.
Ze gebruikte mijn fictieve vermogen als onderpand voor leningen die ze van haar eigen familieleden had afgesloten.
Ik had dus het ondenkbare gedaan. Ik had rechtstreeks contact opgenomen met de familie van Tiffany .
Ik stuurde beleefde, bezorgde e-mails naar oom Alejandro , Valyria (die in de financiële sector werkte) en haar zwager Marco . Ik stelde mezelf voor als de « bezorgde schoonmoeder » die advies zocht over de « delicate financiële situatie » van het jonge stel. En, geheel toevallig natuurlijk, had ik de pdf’s van de bankafschriften en de incassobrieven die ik had gevonden bijgevoegd.
Zittend op mijn bed opende ik de e-mail van Alejandro .
Mevrouw Margaret, stond er te lezen. Na bestudering van de documenten die u ons stuurde, hebben mijn familie en ik besloten een dag eerder te komen dan gepland. We willen graag met Tiffany over een aantal belangrijke zaken spreken vóór de viering. Zou u ons op de ochtend van de 23e kunnen ontvangen?
De 23e. Morgenochtend. Precies op het tijdstip dat ik de deur uit zou lopen.
Ik typte een antwoord, mijn vingers vlogen over de toetsen. Natuurlijk, Alejandro. Ik moet je echter wel laten weten dat ik diezelfde dag nog op reis ga. Tiffany en Kevin zullen je gastheer zijn. Ik weet zeker dat je genoeg te bespreken zult hebben.
Zijn reactie was direct: Perfect. Dat is precies wat we nodig hebben. Een privégesprek is het beste.
Ik sloot de laptop en ging achterover liggen, luisterend naar de stilte in huis. Tiffany dacht dat ze aan het schaken was, maar ze besefte niet dat ze tegen de persoon speelde die het schaakbord had gemaakt.
