Het gesprek draait om de noodzaak van stilte. Mijn ouders, diep beschadigd en getraumatiseerd, worstelden met de dood. Het was duidelijk dat hij er niet klaar voor was om mijn keuze te accepteren.
Mijn naam is Mia Bennett, ik ben tweeëntwintig jaar oud en ik worstel vaak met de verwachtingen van mijn familie. Tijdens mijn jeugd waren mijn tweelingzus Mel en ik constant in de weer, en het leek me dat zij altijd won. Ik blonk gemakkelijk uit in mijn bedrijfskundestudie en schreef me gemakkelijk in voor het ideale rooster. Toch kon ik het nauwelijks bijbenen, omdat ik niet aan de eisen kon voldoen die aan ons werden gesteld.
Onze ouders, Dr. Thomas en Helen Bennett, waren de ontvangers van de resultaten. Mijn vader, een voormalig universitair docent, stond bekend om zijn strikte gezondheidszorgbeleid en onwrikbare toewijding aan de academische zorg. Ze hield zichzelf en haar familie aan strenge normen en bereidde zich voor op absolute perfectie. Mijn moeder daarentegen belichaamde het traditionele ideaal van een huisvrouw en wijdde al haar bezittingen aan het in stand houden van een onberispelijk familiebeeld. Ze geloofde dat de tien kenmerken van het allergrootste belang waren, van het allergrootste belang voor haar dochters.
Ze hadden een duidelijke situatie voor Mel en mij, maar het bleef nooit bij wie zij was. Mijn vader begeleidde Mel bij haar schoolprestaties; hij is aanwezig in je eigen bedrijf. Mijn moeder stond erop dat ik in haar voetsporen zou treden: een dochter zijn, traditionele waarden hooghouden. Ze zouden begrijpen dat succes academische excellentie betekende, solliciteren naar een prestigieuze baan en solliciteren bij iemand die geschikt werd geacht.
Jarenlang worstelde ik om in de tien mallen te passen. Ik kleedde me zoals ik deed, volgde hun regels en probeerde een dochter te zijn, eisten ze. Maar diep van binnen ontging me de oplossing die me werd opgelegd. Ik wilde niet gedefinieerd worden door mijn familie of in Mels schaduw leven.
Mijn rebelse acties waren mijn manier om deze strijd te voeren. In plaats van de conventionele kleding die ze prefereerden, experimenteerden ze met opvallende eyeliner en meer onconventionele outfits. Voor hen werden deze veranderingen met afkeuring ontvangen, maar voor mij symboliseerden ze een stap in de richting van het ontdekken van mijn eigen identiteit – niet gecreëerd door hun verwachtingen, maar door mijn eigen ideeën.
De alternatieve doorbraak toen ik Glenn ontmoette. Ik zat in de universiteitsbibliotheek en worstelde met het alternatief toen hij vertrok. Glenn was een timmerman van in de dertig, totaal anders dan iedereen die ik ooit had ontmoet. Hij herkende het buitengewone in het gewone en verkende een wereld met de mogelijkheid van vrijheid en mogelijkheden. Toen hij zijn werk onthulde, was het duidelijk dat de leidende principes, los van de rigide plannen die mijn moeder voor me had, de basis vormden van mijn werk.
Met Glenn kon ik vrij en echt mezelf zijn – zonder pretenties, zonder angst. Op een avond, zittend in een koffiebar vlakbij de campus, sloeg Glenn me op mijn hand en stompte me in mijn oog. « Mia, » zei hij zachtjes, « ik weet dat dit misschien gek klinkt, maar ik zie een toekomst voor ons. Een toekomst waarin we allebei onszelf kunnen zijn. »
Een golf van emotie overspoelde me. Voor het eerst had iemand het over een toekomst die niet bepaald werd door andermans verwachtingen. Glenn vroeg me niet zomaar ten huwelijk, hij gaf me een kans op een ander leven.
Hoewel ik wist welke uitdagingen me te wachten stonden, zei ik ja.
Toen het tijd was om Glenn aan mijn ouders voor te stellen, sloeg mijn hart een slag over. Papa zat in zijn studeerkamer, omringd door boeken, en keek nauwelijks op toen we binnenkwamen. Mama was in de keuken, haar blik afwezig.
« Mia, je bent hier, » zei ze, terwijl ze haar blik naar Glenn verplaatste en haar ogen lichtjes samenkneep. « En wie is dit? »
Ik haalde diep adem. « Mam, pap, dit is Glenn. Hij is timmerman en hij is heel belangrijk voor me. »
Papa keek eindelijk op, zijn blik kritisch. Glenn, altijd charismatisch, glimlachte hartelijk. « Aangenaam kennis te maken, meneer en mevrouw Bennett. »
« Vertel eens iets over jezelf, » zei papa, beleefd maar onbezorgd.
Glenns glimlach bleef onverstoorbaar. « Ik ben timmerman, zoals Mia al zei. Ik hou van wat ik doe en ik heb er altijd in geloofd om mijn leven op mijn eigen manier te leven. Ik weet dat dit misschien onconventioneel lijkt.
, maar ik denk dat het belangrijk is om trouw te blijven aan jezelf. »
