« De bank. » Eric keek weg, plotseling gefascineerd door de stoep.
Mam haalde diep adem en zette zich duidelijk schrap voor een nieuwe golf van emotionele stress. « Jacob, hij is je broer. » Ik knikte.
« Ja. En ik heb hem langer onderhouden dan jij. » Paps gezicht betrok.
« Je bent egoïstisch. » Ik lachte. Echt.
« O, de ironie, weet je? » Ik wuifde naar hen. « Jullie twee hebben besloten dat Eric alles verdient, en ik krijg niets. »
Ik kwam dichterbij. « En nu jij voor je beslissing moet boeten, probeer je me te dwingen die te veranderen. » Ik schudde mijn hoofd.
« Dat gaat niet gebeuren. » Mams stem werd harder. « We dachten dat jij de volwassene in deze situatie was. »
Ik trok een wenkbrauw op. « O, je bedoelt een volwassene, zoals degene die verraad in stilte tolereert en toch de rekeningen betaalt? » Ik schudde mijn hoofd.
« Laten we niet doen alsof, mam. Dit is precies wat je wilde. » Pap stapte naar voren en probeerde zich aan me op te dringen, net zoals hij deed toen ik klein was…
Jakub, we hebben je opgevoed. We hebben je gevoed, gekleed. We hebben je alles gegeven wat je hebt.
Hij trok zijn wenkbrauwen op. « Het minste wat je nu kunt doen, is ons helpen. » Ik keek hem in de ogen.
« Ik heb je al geholpen. Jarenlang. » Ik boog me naar hem toe. « En jullie hebben me terugbetaald door me uit jullie leven te bannen. »
Mams lippen trilden. « We dachten… dat jullie het zouden begrijpen. » Ik zuchtte diep en schudde mijn hoofd. « O, ik begrijp het. »
Ik keek hen aan. « Ik begrijp dat ik nooit familie voor je was. Gewoon een portemonnee. »
Weer stilte. Maar nu was het benauwend en zwaar. Ik draaide me om naar Eric, die de hele tijd had gedaan alsof hij er niet was.
« En jij? Heb jij een excuus? » Ik sloeg mijn armen over elkaar. Je hebt jaren gehad om volwassen te worden. Neem je leven in eigen hand.
Ik ben ergens mee begonnen. Maar jij niet. » Ik zweeg even en zei, hem recht in de ogen kijkend, het laatste wat ik moest zeggen:
« Omdat je wist dat ze altijd voor je zouden zorgen. » Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. « En toen ze er niet waren, dacht je dat ik het gewoon zou overnemen. » « Wat moet ik je dan vertellen? » flapte Eric er uiteindelijk uit.
« Ik heb er niet om gevraagd. » Ik knikte langzaam. « Natuurlijk heb je er niet om gevraagd. »
