Haar gezicht vertrok.
‘Je hebt ons voor schut gezet,’ siste ze.
‘Daar is het,’ zei ik.
Haar ogen flitsten.
“Heb je enig idee wat de mensen zeggen? De club, de kerk, je vader—”
‘Mensen,’ herhaalde ik. ‘Altijd mensen.’
Ze kwam dichterbij.
‘Ik ben je moeder,’ zei ze, haar stem trillend van woede. ‘Ik heb je gedragen.’
Ik moest bijna lachen.
Niet omdat het grappig was.
Omdat het zo voorspelbaar was.
Zodra ze ter verantwoording werd geroepen, greep ze naar de biologie alsof het een schuld was die ik nooit zou kunnen aflossen.
‘Ik ben geen baarmoeder die je een schuldgevoel kunt aanpraten,’ zei ik zachtjes. ‘En het feit dat je me draagt, geeft je niet het recht om me te gebruiken.’
Haar mond ging open. En weer dicht.
Ze keek om zich heen en besefte dat ze de controle over de kamer aan het verliezen was.
Ze draaide zich weer om.
‘Je hebt ons met niets achtergelaten,’ fluisterde ze, haar ogen plotseling glazig. ‘Je vader kan niet slapen. Britney is—’
‘Britney is altijd wel iets bijzonders,’ zei ik.
De ogen van mijn moeder werden scherper.
“Ze is je zus.”
Ik knikte één keer.
‘Ja,’ zei ik. ‘En je zorgde ervoor dat ik wist welke zus belangrijk was.’
Een flits van iets trok over haar gezicht. Het zou schuldgevoel kunnen zijn geweest.
Toen klemde ze haar kaken op elkaar en verdween het.
‘Jullie straffen ons,’ zei ze.
‘Ik bescherm mezelf,’ antwoordde ik.
‘En dit kun je papa ook vertellen,’ voegde ik eraan toe, net hard genoeg zodat de receptioniste en de bewaker het konden horen: ‘Alle verdere contacten zullen via mijn advocaat verlopen.’
Ze keek abrupt op.
« Advocaat? »
‘Beleid,’ zei ik.
Ze staarde me aan alsof ik een vreemde taal sprak.
Toen deed ze wat Christina altijd deed als ze een gesprek niet onder controle kon krijgen.
Ze maakte een scène.
Haar stem verhief zich.
“Na alles wat we voor je hebben gedaan!”
De ogen van de receptioniste werden groot.
De bewaker stapte naar voren.
Ik gaf geen kik.
‘Je bedoelt na alles wat ik voor je heb gedaan,’ corrigeerde ik.
Het gezicht van mijn moeder vertrok.
“Lauren—”
‘Mevrouw,’ zei de bewaker vastberaden, ‘u moet vertrekken.’
Christina’s wangen kleurden rood.
Ze keek om zich heen en besefte dat de kamer niet van haar was.
Niet vandaag.
Ze greep de riem van haar tas vast alsof het haar redding was en boog zich naar me toe.
‘Je denkt dat je zo slim bent,’ fluisterde ze venijnig. ‘Je denkt dat je zonder ons kunt leven. Maar je bent net als je oma. Koud. Gierig. Eenzaam.’
Ik keek haar recht in de ogen.
Mijn grootmoeder Rose was veel dingen geweest.
Kou was daar niet één van.
Ze was stil, strategisch en zeer beschermend geweest.
Ze had gezien wat voor soort ouders mijn ouders waren.
Ze had me meer nagelaten dan alleen geld.
Ze had me een blauwdruk nagelaten.
‘Als ik door net als Rose te zijn jou overleef,’ zei ik zachtjes, ‘dan neem ik dat graag aan.’
De ogen van mijn moeder glinsterden van woede.
Toen draaide ze zich om en liep weg, haar hakken tikten op de achtergrond, haar kin opgeheven.
Ze keek niet achterom.
Geen enkele keer.
Toen de glazen deuren achter haar dichtgingen, haalde de receptioniste opgelucht adem.
‘Gaat het goed met je?’ vroeg ze.
Ik ademde langzaam uit.
‘Dat zal ik zijn,’ zei ik.
En voor het eerst geloofde ik mezelf.
Die nacht opende ik het familieboek opnieuw.
Niet omdat ik mezelf wilde kwellen.
Omdat ik de cijfers wilde zien.
Ik wilde het patroon zien.
Er is troost te vinden in de bewijzen.
Ik bladerde terug door berichten van de afgelopen jaren.
Kleine dingen.
De galajurk van Britney.
Britney’s eerste auto.
Het collegegeld van Britney.
De huur die ik betaalde toen mijn ouders hun hypotheekbetaling « vergeten » waren.
Die keer dat ik midden in de nacht geld overmaakte omdat mijn vader beweerde dat een « tijdelijk liquiditeitsprobleem » hem « voor schut zou zetten » in de club.
